..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka · Wysłany: Czw 16:09, 03 Mar 2011 Temat postu: niebo

tak pod wpływem śmierci wielkich Polaków ostatnio ale też pod wpływem zbliżającej się beatyfikacji papieża postawiłam sobie pytanie,jak właściwie wyobrażamy sobie niebo. No właśnie,jak sobie wyobrażaćie niebo?czy coś, jakieś pragnienie Was do takiego nieba ciągnie? Wiadomo,ani oko nie widziało,ani ucho nie słyszało... Ale jakieś wyobrażenia chyba mamy?mnie osobiście (oprócz oglądania Boga twarzą w twarz,którego sobie wyobrazić nie uniem, najbliższą jest biblijna wizja nieba jako imprezy (uczty)-totalna radość, proszony obiad u Trójcy Św,tłum ludzi,z których każdy zachowuje swoją indywidualność, wszechobecne poczucie humoru-Jan Paweł śmieje się razem z ks Twardowskim,Kwiatkowska robi te swoje miny,rzuca teksty,aż aniołowie płacza ze śmiechu,Matka Teresa się cieszy jak dziecko,Twardowski mruga porozumiewawczo:"a nie mówiłem że Bóg ma poczucie humoru?"i jeśli kiedykolwiek się tam znajdę-mam cicha nadzieję że będę mogła spotkać wszystkie najbardziej mnie fascynujace osoby wszystkich wieków,swoich ulubionych świętych,pisarzy, pogadać z nimi spytać o to,o co zawsze chciałam ich spytać a nie mogłam będąc daleko od nich w czasie i przestrzeni. A Wy jak sobie wyobrażaćie niebo?

Aniąt · Wysłany: Czw 20:42, 03 Mar 2011 Temat postu:

ani oko nie widzialo...

Smużka · Wysłany: Czw 20:51, 03 Mar 2011 Temat postu:

Ja mam mieszane uczucia, gdy sobie wyobrażam niebo.
Wyobrażam sobie, że jest masa ludzi i że są zwierzęta reaktywowane po zawieszeniu w czasie i przestrzeni. Są rośliny. Są aniołowie. Zobaczę i porozmawiam wreszcie z Moim Aniołem Stróżem.
Wierzę, że będe mogła porozmawiać ze znajomą, z którą straciłam kontakt wiele, wiele lat temu i bardzo mi jej brakuje. Wyobrażam sobie, że będę mogła porozmawiać z niektórymi świętymi.
Chciałabym spotkać św. Franciszka z Asyżu i brata Rogera z Taize.
A jednocześnie boję się. Wizja jakiegokolwiek nieba mi się nie podoba tak do końca. Tzn. nie umiem sobie wyobrazić takiej, żeby mi się podobała.. Nie chcę nie mieć płci i nie chcę nie mieć męża. Obecność Boga twarzą w twarz mnie przeraża, zamiast cieszyć.

To tyle.

Cera · Wysłany: Czw 20:57, 03 Mar 2011 Temat postu:

Hm, dziwne bo ja bardziej mam "wizje" piekła niż nieba. U mnie w niebie jest dużo białych drzwi i okien i w zasadzie to było by na tyle. Boga nie umiem sobie wyobrazić.

Olenkita · Wysłany: Czw 22:47, 03 Mar 2011 Temat postu:

Nie mysle o niebie, nie moge sobie za bardzo go wyobrazic... Moze jedyne uczucie jakie mam to strach... Boje sie, ze strace tam swoich bliskich (jezeli sie tam znajdziemy), ktorzy tak beda wpatrzeni w Boga, ze beda mnie mieli gdzies i w ogole caly ziemski porzadek zostanie zmieciony. Mam caly czas w glowie slowa x. Pawlukiewicza, ze powinno sie chciec byc w niebie ze wzgledu na Boga, dazyc do tego, zeby Go zobaczyc a nie zeby spotkac sie z drogimi zmarlymi. No wiec ja na razie mysle tylko o niebie zeby ewentualnie odnalezc tam moja rodzine, na razie to dla mnie wazniejsze ( realniejsze?) niz Bog...

Pamietam, ze jak bylam dzieckiem to przerazala mnie wizja wiecznosci-ze tak juz bedzie dzien za dniem i bez konca ta wiecznosc w niebie, myslenie o tym wprawialo mnie w lek...

buba · Wysłany: Czw 23:09, 03 Mar 2011 Temat postu:

Mój tata jest niewierzący i od dziecka martwiłam się, że go w tym niebie nie będzie...
A teraz?
Nie wyobrażam sobie chyba tak szczegółowo, wierzę że to będzie po prostu szczęście i tak jak Smużka mam obawy co do płci, męża, rodziny.

kukułka · Wysłany: Czw 23:40, 03 Mar 2011 Temat postu:

buba · Wysłany: Czw 23:53, 03 Mar 2011 Temat postu:

ika · Wysłany: Pią 0:00, 04 Mar 2011 Temat postu:

Ja sobie zawsze wyobrażam Niebo, że jest tam tak super jasno, jak w piękny słoneczny dzień i to jest tak jak w chmurach właśnie i jest dużo "mieszkań" w tym niebie, ale ludzie to nie są tacy ludzie jak my i w sumie sobie ich nie wyobrażam, ani Boga, tylko, że jest takie uczucie szczęścia dookoła i świadomość obecności Boga tuż obok. Nie wyobrażam sobie, że spotkam się z bliskimi którzy zmarli, tylko że wszyscy ci ludzie nie są rozróżnialni, na bliższych mi i dalszych, na rodzinę i tych, których w życiu nie poznałam, są bezpostaciową materią, takimi duszami, z którymi dzielę ogromną radość bez końca. I że tam nie płynie czas i nic się nie robi, nie chodzi, nie rozmawia, tylko to tak, jak są chwilę w życiu, które chciałabym zatrzymać, jakieś ogromne szczęście, to właśnie jakby mi się to udało. Zatrzymać się w takiej chwili i tak już zawsze egzystować w takim zawieszeniu.

kukułka · Wysłany: Pią 0:03, 04 Mar 2011 Temat postu:

mysle tez , z w niebie sie przede wszystkim duzo kocha Wesoly

wylacznie sie kocha. inaczej toby mi sie tam nudzilo Wesoly

vanillka · Wysłany: Pią 9:52, 04 Mar 2011 Temat postu:

Aniąt · Wysłany: Pią 9:55, 04 Mar 2011 Temat postu:

Misiczka · Wysłany: Pią 9:55, 04 Mar 2011 Temat postu:

Misiczka · Wysłany: Pią 10:06, 04 Mar 2011 Temat postu:

śpiewanie w chórze OK, tylko mam nadzieję że tam będę nie tylko lubiła ale i umiała Mruga

abeba · Gość

nie odbieram tego w perspektywie czasowej. To ze teraz jestes szczesliwsza kukulko t znaczy ze juz jestes w niebie. A ja - juz jestem w piekle, czy moja dusza przezyje moja smierc ma dla mnie drugorzedne znaczenie.