..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Annka

Nie wiem, jak z taką karą z pkt.widzenia wychowawczego, ale u nas wyjątkowo dobrze się sprawdza, gdy mama się obraża i się nie odzywa. Oczywiście to dotyczy sytuacji, gdy dziecię ucieka z kąta, nie przestaje robić czegoś tam upominane wielokrotnie, nie chce przeprosić za to, że uderzyło itp. Po prostu mówię: Jest mi przykro, że mnie tak traktujesz. Jestem obrażona.Nie będę z Tobą rozmawiać, dopóki nie przeprosisz/nie przestaniesz robić...
Na ogół po 5 minutach delikwent mięknie. Co prawda nie wiem, czy każdy dwulatek jest już w stanie pojąć ten rodzaj kary.

walecznaS

channel

Waleczna - jak najbardziej gra na emocjach, ale czy to źle? Przecież całe nasze życie opiera się na emocjach!

walecznaS

no tak, ale nie wiem, czy dwulatek powinien doświadczać czegoś takiego, że mama się obraża i nie odzywa...
nie mówię, czy źle czy dobrze tylko się zastanawiam

micelka

Nasz syn kopiuje nasze zachowania w 100%. Nie chciałabym, żeby kiedyś się obrażał, zamykał w pokoju i nie rozmawiał z nami, dlatego wolę powiedzieć, że jest mi smutno, że jestem zła na niego, że sprawił mi przykrość itp. Kiedyś często bił nas, kiedy wpadał w złość, a teraz coraz częściej w podobnej sytuacji mówi:" jestem zły na ciebie" albo "chciałbym cię uderzyć, mamo"- i wtedy od razu podejmujemy rozmowę.

channel

Ja często sygnalizowałam swoim dzieciom, że jestem bardzo zła, jest mi przykro i w związku z tym "muszę się uspokoić" i nie zamierzam z nimi TERAZ rozmawiać. Uczyłam w ten sposób że zawsze należy rozmawiać, ale trzeba to robić też w odpowiednim momencie - w tedy kiedy wszyscy jesteśmy gotowi. Ale nie mówię tu o 2latku - raczej o dzieciach w wieku szkolnym i nastolatkach.

walecznaS

no właśnie, bo taki dwulatek to może się np. nieźle przestraszyć...

kukułka

dokladnie

Niania

mój jeszcze powiedzenia że mi przykro nie zrozumie; ale za to minę do płaczu interpretuje swietnie - choc zabiera sie za pocieszanie mnie a nie naprawe tego co zbroił Mruga

kukułka

Kruszynka

A jakie metody konkretnie nie podziałały? Chyba w tym przypadku ciągłe i cierpliwe odsuwanie od włosów siostry, popatrzeć prosto w oczy mówiąc, że to boli. Jak sie wkurzy i zacznie płakać, zanieść do pokoju, zostawić tam i wyjść tłumacząc, dlaczego go odseparowujesz od reszty rodziny.

fiamma75

Wszystkie mi znane - opisywana też - wcale go to nie wzrusza a z pokoju sam wyjdzie Laughing

Ostatnio udaje mi się skierować jego uwagę na własne włosy - -jak ją szarpie, mówię mu, ze sam ma się ciągnać za włosy i przenoszę mu rękę. I sam się szarpie i wrzeszczy, ze boli

Niania

fiamma - wygląda to na fascynację włosami

daj mu może jakąs lalkę z długimi włosami i pozwól mu ją szarpać, może wyszarpie się, zainteresowanie minie, a włosy siostry ocaleją

Cera

Jak znajdę czas Nianiu, to elaborat napiszę, bo ja czasami siedzę i płaczę. Dwoje dzieci, całkiem inne charaktery, dwie inne sposoby na nich stosuję.

Dracena

Fiamma, można związać i wrzucić do piwnicy.