..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

[quote="ika"]No dobrze, ale zawsze można powiedzieć: " a co dopiero mają powiedzieć ci co mają gorzej"
Każdy z nas ma problemy i każdego jego WŁASNY problem bardziej dotyka i przeżywa to. Nikt zmartwiony, nie myśli o tym, że na świecie ileś tam ludzi jest w gorszej sytuacji, albo mógłbym mieszkać na ulicy i nie mieć co jeść, a nawet jak tak pomyśli, to i tak przeżywa dalej swój problem.
Ja rozumiem co czują Ci ludzie, nie chciałabym być dzieckiem poczętym z in vitro, nie chciałabym nawet, począć się w wyniku "wpadki" rodziców, nawet jeżeli byliby już małżeństwem a nie wzięli ślub tylko przeze mnie. Tak to czuję się kochana i chciana i wiem, że o mnie marzyli. Dzieci poczęte in vitro - owszem są chciane i kochane, ale ponad wszystko, nawet kosztem zdrowia fizycznego, psychicznego. Ja bym się na to nie zdecydowała, a jeśli np. dzisiaj rodzice powiedzieli by mnie, że jestem poczęta in vitro i to spermą dawcy, to bym się kompletnie załamała...i przestała im ufać.[/quote]
mysle identycznie, z ta roznica, ze jelsibym byla wpadką poslubną, nie przejelabym sie tym (ale tak zaczelam myslec dopiero odkad mam dzieci (planowane)
a gdyby mi nie powiedzieli ze jestem z IV i spermy dawcy np, a dopiero bym sie jakos pokatnie dowiedziala, przestalabym im ufac juz kompletnie
przy okazji co mowic dzieciom a co nie - dla mnie tez wazne bylo, jak kiedys mi tata powiedzial, ze oni z mama czekali do slubu, mysle, ze takie rzeczy dzieciom tez warto mowic i chyba, jak przyjdzie na to czas, tez powiem)

kukułka

ja na pewno opowiem dieciom jak to jeden i drugi z nami na gapę w podroz jechali, jak sie domyslalam ciazy i jak testy robilam, kiedy powzielismy decyzje o nich (bo to takie mile wspomnienia sa, i dla potomnych jak najbardziej)

Maria

Ale powiem szczerze, ze sie juz pare razy wkurzylam, bo podobno co niektorzy dopatruja sie w mojej ciazy in vitro - no bo jak to naturalnie tyle lat po slubie. Wrrrrrrrr

Kryśka

Warto powiedzieć dziecku, że było oczekiwane, chciane, kochane itd. A czy poczęte w wyniku stosunku (i w jakich okolicznościach) czy pozaustrojowo to już IMHO przesada.

Tez poczułabym się oszukana, gdybym się dowiedziala po latach, że dawca spermy był kto inny niż tato. Ale gdybym się dowiedziała, że z in vitro (teoretyzuje, bo za stara jestem, żeby to było możliwe;) to chyba bym się cieszyła, bo dla mnie to oznacza, ze byłam dzieckiem od samego początku bardzo chcianym, a nie z wpadki.

buba

Ja wyobrażam sobie, że źle bym się czuła będąc dzieckiem z "in vitro".
Pewnie trochę podobnie byłoby, gdybym była taką rasową "wpadką" (bardzo nie lubię tego słowa!), czyli wielkie zaskoczenie, szybko, szybko ślub, bo tak wypada itp.
Wiem, że rodzice trochę się na mnie naczekali i wiem, że poczęłam się w okolicach Świąt Bożego Narodzenia.
I tyle... Wesoly

Chyba niekoniecznie chciałabym wiedzieć więcej.
Myślę, że swoim dzieciom może powiem co nieco, ale wiadomo bez szczegółów technicznych, zbyt intymna sprawa...

Z drugiej strony, najczęściej nawet "nieplanowanie" nie jest dla dziecka czymś wybitnie złym i nie odczuwa tego.
Ważne jak jest przyjęte, że mimo zaskoczenia rodzice czekają na nie z niecierpliwością i otaczają miłością, jak to rodzice...
I chyba to tak naprawdę jest najważniejsze. Wesoly

kukułka

przyznam że gdybym miała dziecko z które poczęło się na szkiełku pod mikroskopem i bym mu o tym nie powiedziała to całe życie bym miała poczucie że je strasznie oszukuje. Podobnie jak wtedy gdybym przed dzieckiem zataila że było adoptowane. Dla mnie to jest oszustwo tego samego kalibru w ważnej sprawie. Zbyt ważnej by kłamać.

ika

To jedyny plus jak dla mnie, w tym, że byłabym poczęta IV - to że miałabym pewność, że rodzice bardzo mnie chcieli. Ale patrząc na wszystkie inne aspekty tego przedsięwzięcia to już nie widzę plusów. Ot tak, wybrali mnie spośród miliona plemników wybrali akurat ten jeden, bo był najlepszy, najzdrowszy? A jeśli by nie było to co? Mnie by nie było...i to wszystko zależało tylko do jednego laboranta, który to sobie tworzył, nie wspominając o tym, że 22 lata temu, to nie wiadomo jeszcze co robili z tymi komórkami, których nie zaimplantowali - z rodzeństwem, które zostało poświęcona, żebym mogła żyć... Smutny

Smutno to wszystko jakby o tym pomyśleć, nie życzyłabym tego nikomu. Może ktoś napisać, że przesadzam, że nikt nie rozmyśla o tym tak cały czas, ale przyjdzie ciężysz czas, trudny dzień, gdzie nie chce Ci się żyć, a jeszcze masz świadomość, że ty żyjesz, kiedy inne komórki zostały odrzucone...bezsensu

Kryśka

Maria

Dzieci adopcyjne tez podobne mysli maja - dlatego jezeli bym mowila dziecku o iv lub adopcji to jak najwczesniej a nie ze sie nagle dowie po latach. I podkreslajac ze bylo oczekiwane itd.

buba

kukułka

[quote="ola"][quote="kukułka"]przyznam że gdybym miała dziecko z które poczęło się na szkiełku pod mikroskopem i bym mu o tym nie powiedziała to całe życie bym miała poczucie że je strasznie oszukuje.[/quote]

A czemu? To dla niego jakaś różnica czy w szkiełku czy w jajowodzie? Serio, jakoś nie czuję tego. Z adopcja rozumiem, ale z in vitro nie.

[/quote]
a ja wlasnie czuje, cale zycie by mi nie awala spokoju ta swiadomosc oszustwa wobec wlasnego dziecka.o inseminacji? tak - chyba tez bym mowila

Niania

nie rozumiem wrzucenia w jeden worek IV z dawcą spermy i IV między rodzicami.
Z dawcą - to poczułabym że tracę grunt pod nogami - bo to jak adopcja - nie znam biologicznego ojca. A tak, przy zwykłym IV znam...

wiadomo najchętniej by się słuchało zabawnych historii jak to rodzice majstrowali dziecko
ale nei zawsze są możliwe

więc gdybym miała wybierać pomiedzy wpadką przedślubną, wpadką pijacką czy nawet zwykłą wpadką poślubną z niechęcią do poczętego dziecka na początku bo "nie w porę" to wolałabym być z IV

buba

Dla mnie sprawa adopcji jest bardziej jasna, niż in-vitro, czy inseminacji...
Nie wiem czy w dwóch ostatnich bym mówiła, nie wiem nawet czy kiedykolwiek bym się na to zdecydowała, nie wiem po prostu, obym nie musiała nigdy miec takich dylematów...

Aglaia

Przy "zwykłym" IV chyba nie ma sensu mówić - dla mnie to żadna różnica szczególnie, że nie zdecydowałabym się IV z opcją mrożenia zarodków więc odpadają problemy, o których pisze Ika.

Natomiast przy inseminacji nasieniem dawcy albo adopcji zarodka mówić jak najbardziej i jak najwcześniej adekwatnie do rozwoju dziecka (podobnie jak przy zwykłej adopcji)- to prędzej czy później wyjdzie (i nie myślę o donosach życzliwych tylko np. w przypadku niektórych procedur medycznych mogą wyjść "niezgodności materiału" i wtedy to dopiero jest zonk.

Jakbym się czuła jak bym się dowiedziała? Trudno mi gdybać. Wydaje mi się, że byłoby to dla mnie bez znaczenia - rodzice otoczyli mnie taką troską i miłością, że bez znaczenia jest dla mnie to jak bym się poczęła. Chciałabym tylko wiedzieć (i to tylko w dwóch przedtsawionych wyżej sytuacjach + klasyczna adopcja) inaczej czułabym się oczukana gdybym się dowiedziała od kogoś innego.

buba