..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

skąd pewność? Czy nosiłabym cały czas? Nosiłam cały czas i teraz nie noszę mąż też nie. Bo ja nie mogę a mąż nie nosił nigdy. I co? Młody jest samodzielny bardzo, bardziej niż wskazuje jego metryka (opinia lekarza i innych znających moje dziecko osobiście). Poza tym logiczne psychologiczne prawo rozwoju emocjonalnego na to wskazuje (są badania i obserwacje naukowe), zresztą dzieci indiańskie czy afrykańskie, noszone jak mój syn niemal non stóp do 1.5-2 roku życia są wyjątkowo samodzielne. Warto o tym poczytać. Z tym przyzwyczajeniem się to jakaś fobia zachodniej kultury. Brrr

fresita

ja moja nosilam i faktycznie zapewnialam bliskosc jak moglam(oczywiscie nie tylko poprzez noszenie) jak byla niemowlakiem nie zajela sie soba ani na minute, byla ogromnie absorbujacym dzieckiem. a teraz sama wymysla wspaniale zabawy, czasem sie musze wprosic na jakies przyjecie albo do fryzjera, czasem ma faze na ukladanie wspolne puzli, memory, domin i gier planszowych wtedy sie wszyscy bawimy, i faktycznie tez zaobserowalam u niej wieksza odwage albo jak kto woli czesciej podejmuje ryzyko Mruga

fiamma75

Bo to "przyzwyczajenie" to problem rodziców a nie dzieci.
Wiadomym jest, ze niemowlę samo się nie przemieści, wiec trzeba wziąć je na ręce. Ono samo pokaże ile chce na nich przebywać - czasem krócej, czasem dłużej. Wystarczy odczytywać sygnały. POza tym taka postwa daje wolność - biorę dziecko na rece, biorę dziecko do łóżka i nie myślę, że trzeba limitować czasu, po prostu ejsteśmy razem. Czas bardzo szbko leci i za parę chwil będzie się teśknić za tym niepowtarzaknym czasem bliskości Wesoly

I jeżeli dla kogoś problemem jest to, że czyeś dziecko lubi zasypiać kołysane w wieku 1,5 roku, to chyba naprawdę nie wie co to są prawdziwe problemy z dzieckiem. Confused

kukułka

mój leżał dużo na podłodze itd. Ale jak zaczynal po kilku minutach płakać- nosiłam. Zasypiał przy piersi. Ok 1.5 roku miał jak z tego wyrósł. Teraz zasypia gdy ktoś jest obok i też udaje że śpi, obejmuje syna lub go glaszcze.

kukułka

zgadzam się z fiamma. Ps fresita ow właśnie układamy memo Wesoly

fresita

wstyd sie przyznac ale moja byla kolysana w łóżeczku do drugiego roku życia Mruga

Karola

Frejda

dziewczyny, mnie nie interesuje, jakie potem jest dziecko, tylko, że sie przyzwyczaja, gdy jest małe i jest to często problem rodziców.

kukułka

no właśnie przeszkadza rodzicom. Bo co? Bo to jest jakiś problem 20 min huśtać dziecko? Nie rozumiem doprawdy. To tylko potwierdza to co mówi fiamma- przyzwyczajenie to problem rodziców i ich wygody a nie problem w rozwoju dziecka. Fresita no co ty jaki wstyd. Ja do dziś jak mam zły dzien i mało cierpliwości to bym usypiala czasem nosząc w chuście bo jak jestem wściekła np to nie lubię leżeć w bezruchu Mruga

kukułka

frejda straszne? A dlaczego straszne? Ja nosiłam K po 6 godz dziennie czasami. I co? Oboje żyjemy i to całkiem nieźle.

kukułka

nie rozumiem Cię Frejdo. Jak to nieważne jest jakie jest dziecko potem?! Ważniejsza jest wygoda rodzica niż kapitał na przyszłość jakim jest bliskość i szanowanie potrzeb dziecka?! Bez komentarza..

pinky

Spałem sobie smacznie, a tu taka jazda

Pozwolę sobie napisać moje przemyślenia.

Każdy człowiek przyzwyczaja się do otaczającego świata. Przystosowanie się do warunków jest podstawową cechą każdego organizmu żywego.
Dziecko też się przyzwyczaja - do bliskich (płacze widząc obce twarze), do zachowania się członków rodziny, itp.
Nie zapominajmy, że dziecko jest też członkiem rodziny, a jego wolność i prawa kończą się tam, gdzie zaczynają się wolności pozostałych.
A przyzwyczajenia (podobnie jak w życiu dorosłym) mogą być dobre lub złe, pożądane, neutralne, bądź uciążliwe dla innych.
"Wychowanie w bliskości" to dla mnie taki sztuczny termin jak "bezstresowe wychowywanie". I niestety wypaczany przez niektórych.
Wychowanie w bliskości nie oznacza przecież ciągłego trzymania dziecka przy sobie - to dawanie mu bliskości na miarę jego potrzeb, jak i możliwości rodzica. Tu musi być kompromis.
Nie będę serwował córce bliskości w moim łóżku całą noc, bo jest mi wtedy niewygodnie. A przyzwyczaiłaby się łatwo (tak jak nam ciężko zasnąć w nowym miejscu).
Nie będę jej nosił cały czas na rękach, bo szanuję też swój kręgosłup, ale i czas.
Nie wyobrażam sobie przez 20 minut bujać dziesięciokilogramowego dzieciaka co wieczór! To jakieś chore jest.
To żaden heroizm macierzyństwa, to niczym nieuzasadnione cierpiennictwo.
Nie wyobrażam sobie, bym nie mógł spokojnie zjeść posiłku, tylko trzymać dziecko na rękach, albo wymieniać się w tym celu z żoną, babcią, itp. Oczywiście zdarzy się, że Iza jest akurat wtedy zmęczona lub rozdrażniona, ale to są wyjątkowe sytuacje, którym zwyczajnie trzeba zaradzić.
Dość lania wody.
Wniosek główny: umiar, umiar i jeszcze raz umiar. I nie przedkładanie potrzeb dziecka nad potrzeby swoje, męża, czy innych dzieci (starszych).
Dziecko też musi się nauczyć szanować potrzeby moje, mój czas i moje siły. Nauczyć się cierpliwości i wielu innych społecznych zachowań. I nie rozumiem, dlaczego tych umiejętności nie może zdobywać od początku.

O ile przypomina mi mój stryjeczno-cioteczny wujek kiepska rada, to wielokrotnie narzkałaś kukułko swego czasu, że nie możesz tego to, a tego zrobić, bo masz dziecko na rękach.

Frejda

kukułka

o kimś kto nie może nosić pisałam kilka stron wyżej. Czytaj ze zrozumieniem. Noszenie jest przykładową forma bliskości. Co do niemożności zjedzenia śniadania. Pewnie nie uwierzycie ale dzieci są różne jedne od ur chcą więcej bliskości drugie mniej. Macie takie co chce mniej i wszystkich stawiaćie pod jedną kreską. Wiele mam z tego forum nie mogło spokojnie zjeść (pamiętam takie wpisy) i żyją. Każde dziecko jest inne. I trzeba słuchać jego potrzeb. To że wasze ma akurat małe potrzeby to nie znaczy że inne też. I to NIE JEST KWESTIA WYCHOWANIA. a ja nigdy nie narzekałam że nie mogę czegoś robić bo mam dziecko w chuście. Stwierdzająm fakt. To różnica