..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

strzyga

pewnie, ja tam instynktu nigdy nie miałam i gdyby nie mąż, to małego by na świecei nie było Mruga

nigdy mi się nie spieszyło. nadal uważam, że można było zaczekać, a przynajmniej ja mogłam zaczekać. mąż mówi, że na kolejne dziecko jest za stary, ale jakby było, to by było - jest bardzo otwarty pod tym względem.

Annka

Świetnie rozumiem lęki przed kolejnym dzieckiem. Wizja tego, że teraz przytrafiłoby nam się trzecie mnie dosłownie powala...
Jednak wiem też, że gdybyśmy się w miarę szybko (2 lata różnicy) i optymistycznie nie zdecydowali na kolejne, to pewnie zostałaby nam jedynaczka. Zabrzmi to okropnie, ale pamiętam, jak wiele razy stałam wieczorem w kuchni i gotowałam obiad z jednej strony głaskając brzuch a z drugiej rycząc ze strachu o przyszłość i wyrzucając sobie głupotę - co nie znaczy, że kogokolwiek zachęcam do takiego szaleństwa

kukułka

Annka

2 lata - zgodnie z wcześniej przez nas przyjętym "planem", żeby nie było zbyt dużej różnicy wieku. Sęk w tym, że mimo niesprzyjających warunków i tak uparliśmy się wtedy na drugie dziecko, a potem cóż - trzeba było ponieść tego konsekwencje.

Agrafka

okoani

Jolu, Agrafko - trochę mnie pocieszyłyście Wesoly

patrząc z perspektywy mojego wieku to mamy jeszcze sporo czasu na poszerzanie rodziny, ale mój mąż nie chciałby być brany za "dziadka" własnych dzieci, a jest już sporo po 30stce...
żeby wrócić do tematu - czuję, że pomiędzy dziećmi potrzebny będzie też jakiś czas dla Naszego małżeństwa, tak by odzyskać siebie nawzajem, pospędzać trochę czasu we 2, zanim znów się wkroczy w ten dzieciowy sajgon. Nie może być tak, że my się właściwie boimy do siebie poprzytulać by nie obudzić dziecka (na serio mała ma takie akcje - otwiera oczy jak tylko się pocałujemy, przytulimy).

bakteria

okoani, choć teraz to brzmi jak bajka – naprawdę będzie lepiej. Pewnie że są gorsze chwile – mój dziś wstał lewą nogą na potęgę, a do nocy jestem z nim sama. Za to inne rzeczy i ogólne życie codziennie ma już pewne mniej zawichrowane tory i da się coraz więcej. Teraz byłam zresztą sama z mężem na weekend (sory, jeśli pisałam, bo już gdzieś tam pisałam) – mały został z dziadkami. Uwierz, że i Was to niedługo czeka. Ja uważam, że magiczny 1 rok życia dziecka to naprawdę hardkor, ale potem jest stopniowo lepiej (z jedzeniem, spaniem, marudzeniem itp. itd.). Radziłabym Ci mieć jeden np. dzień w tygodniu, w którym wychodzisz SAMA - np. do koleżanki, do kina itp. BEZ WYRZUTÓW!! a do tego 1 inny dzień (w miarę możliwości oczywiście) na choć 2 godziny SAM NA SAM z mężem. Pewnie się o to starasz, ja tylko dodam od siebie, że bardzo warto. Z innym nastawieniem potem przeżyjesz kolejny, niełatwy dzień z maluszkiem w domu

Nana

Ja tam się bardzo cieszę, że udało nam się z 1,5 roczną różnicą miedzy dzieciaczkami. Zawsze chciałam małą różnicę (najlepiej bliźniaki

). Pewnie, że w okolicach pół roczku Wampirka byłam u kresu wytrzymałości, bo ... taki wiek Wesoly

Dziś, jestem zachwycona, bo W. jest przegrzeczny i nie robi nic, żeby zdenerwować i zmęczyć mamę i zachowuje się tak, jakby wiedział, że mama ma w środku dzidzię i musi dużo odpoczywać

Więc - zgodnie z zaleceniami lekarza - dużo leżę i odpoczywam, choć codziennie jestem z młodym po 9 h na dobę sama. A jak mąż wraca z pracy to mam w nim olbrzymie oparcie. A nawet czasem, kiedy mam gorszy dzień, mąż ucieka godzinę-dwie z pracy, żeby mnie wesprzeć. Lepiej by być nie mogło. Dlatego pozwoliliśmy sobie na tak małą różnicę wieku.

Mąż zawsze był dla mnie oparciem, ale teraz, przy dziecku (-ach) jest niezastąpiony.

Marzy mi się trzecie dziecko, ale przy naszych pensjach i 30-letnim kredycie - jest to niemożliwe Smutny

strzyga

to ja znów odwrotnie - do roczku było ok. teraz mały mam wrażenie wyczerpał wszystkie pokłady mojej cierpliwości.

Nas ogranicza dodatkowo karmienie piersią i nie mogę go zostawić gdziekolwiek na więcej niż 1 dzień.

Nana

ja przestałam karmić dopiero w zeszłym miesiącu, ciąża i karmienie w niczym nie przeszkadza

Cera

Nana

pomiędzy moimi też jest dokładnie 1,5 roku, fajna sprawa mówię Ci.

Mi też karmienie (2 lata) piersią w niczym nie przeszkadzało.

Justek

też bym chciała mieć dzieci z taką różnicą wieku ale przez to że zaraz po studiach urodziłam to nie zdążyłam nigdzie pracować i żadnych pieniędzy z wychowawczego ani nic. A jakbym chciała tak małą różnicę wieku to i tak bym nie zdążyła do żadnej pracy iść bo trochę trzeba małą odchować i pewnie będzie dylemat

Agrafka

W temacie, czy dzieci zbliżają, czy oddalają... sama nie wiem. Syn jest super, nie wiem, jak my mogliśmy tak długo żyć bez dziecka. We dwoje było super, ale jednak dziecko daje dużo, dużo radości.
Ale... czas, który możemy spędzić razem z mężem skurczył się prawie do zera. Nawet nie napiszę, ile razy po urodzeniu syna współżyłam z mężem...
Wściekam sie czasem na niego o byle co Sad

Ostatnio doszłam do wniosku, że chyba dla nikogo nie jestem taka niedobra, jak dla niego Sad

(Wyobraziłam sobie minę szefa albo koleżanki z pokoju z pracy, gdybym się do nich tak odezwała, jak do męża... Confused

)
Generalnie nie jest lekko.

Dona

"sposobem na kochanie czegokolwiek, jest uswiadomienie sobie, ze moglibysmy to utracic"

czy jak sobie o tym pomyślisz Agrafko, bedziesz nadal "niedobra" dla męża....?

buba

Gdzieś już ten cytat słyszałam, ale fajnie że go przypominasz Dona! Wesoly