..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

walecznaS

mi się podoba ta muzyka w zapowiedzi, tzn. skrzypce

a ta wokalistka - dla mnie też porażka i też się zawiodłam tym pierwszym odcinkiem, mam podobne odczucia jak Ty
ale zobaczę pozostałe

abeba · Gość

a mi się niezmiernie spodobało. widać taki mam moment w życiu, że czuję, że umieram.
dawno mnie nic tak nie poruszyło, będę śledzić co dalej.

Z prozaiczniejszych rzeczy: dostałam na pokutę Koronkę do Miłosierdzia Bożego. rozumiem, co trzeba mówić i że tyle razy co na Różańcu. ale czy tam tez są jakieś rozważania, tematy czy po prostu trzeba to powiedziec tyle razy ile trzeba, tak bez rozmyslania? Nie chodzi mi że bezrefleksyjnie, ale chodzi o same słowa tej modlitwy, żadnej dodatkowej treści?

walecznaS

drugi odcinek też mnie poruszył
ale wokalistkę i tak pomijam, nie pasuje mi Yellow_Light_Colorz_PDT_25

abeba · Gość

Ja lubie jazz i okolice, ona spiewa troche jak Maja Kleczewska ostatnio. I piekny efekt daje mikrofon Wesoly

a zauwazylas jak jest eksponowana obraczka czystosci kontrabasisty?

silva

odebrałam ten artykuł jako napisany bardzo ciepło i bez brukowcowej ekscytacji
polecam Wesoly

[link widoczny dla zalogowanych]

PS. właśnie się zorientowałam, że go czytałam w Piano
zatem wklejam - trochę długie - sorry - mam nadzieję, że wybaczycie Wesoly

nie wiem, czy dobrze naniosłam boldy, w art. są filmiki, musiałam usunąć
ich podpisy, bo się nie skopiowały

Papież, któremu uciekł świat
Jarosław Mikołajewski 15.02.2013 , aktualizacja: 15.02.2013 17:04

Benedykt XVI zaraz po tradycyjnej środowej audiencji generalnej. Watykan, 14 września 2005 r., papieżem jest dopiero od niecałych pięciu miesięcy (Tony Gentile/Reuters)
Przed końcem świata ludzie masowo chcą się spowiadać. Kapłan wysłuchuje grzechów, udziela rozgrzeszenia, aż na chwilę przed Końcem zdaje sobie sprawę, że sam się nie wyspowiadał. Nie zdążył zadbać o własne zbawienie
Joseph Ratzinger nigdy nie chciał naśladować Jana Pawła II. Jego sposób bycia, z początku niewyrazisty i nieciekawy, z trudem, ale skutecznie przebijał się przez pamięć wielkich gestów poprzednika.

Kiedy myśleliśmy o kardynale Ratzingerze w 2005 r., gdy zostawał papieżem, kołatało nam się w głowach, że był w Hitlerjugend, że szefował Świętemu Oficjum, że złożył donos na ''brud'' w Kościele. Zaczęliśmy przypisywać mu cechy, jakie mieć powinien bicz Boży, anioł Jego gniewu - zdeterminowany, by sprowadzić katolicyzm na prostą ścieżkę, i charakterologicznie zdolny, by użyć do tego władzy.

To fascynowało i budziło obawy.

Szybko zaskoczyły nas jego słodycz i liryzm. Także słabość i niezdolność do zdecydowanego przeciwstawiania się złu. A nawet do tego, by odważnie dawać świadectwo Ewangelii.

Na zaproszenie rektora rzymskiego uniwersytetu La Sapienza 17 stycznia 2008 r. ma wygłosić wykład podczas inauguracji roku akademickiego. Kilkuset naukowców protestuje, powołując się m.in. na rzekomo negatywny stosunek papieża do Galileusza, i ten... rezygnuje z wizyty.

Dlaczego ulega? Pod adresem Benedykta XVI padają zarzuty o tchórzostwo, wobec uniwersytetu - ze strony katolickich studentów i intelektualistów - o cenzurę. Solidaryzując się z papieżem, członkowie organizacji katolickiej Comunione e Liberazione przychodzą na audiencję z kneblami na ustach. Wszyscy kłócą się ze wszystkimi, najmniej mówi on - bohater całego zamieszania.

Jak Jezus

Papieże - co słyszymy od najwcześniejszych lekcji katechezy - są namiestnikami Chrystusa i każdy z nich jakoś do Niego prowadzi.

Kiedy poznajemy czarne legendy Bonifacego VIII czy Aleksandra VI, odczuwamy niechęć do nich nie za to, jak uprawiali politykę, lecz przez to, jak bardzo nie przypominają Jezusa - zwłaszcza przez nieobecność miłości bliźniego.

Ostatni papieże, których pamiętamy, starali się do Niego upodobnić. Albo inaczej - wpisać własny wizerunek w Chrystusowy obraz człowieczeństwa. Jan XXIII (do dziś najbardziej kochany przez rzymian) był podobny do Jezusa, który zaprasza do siebie dzieci.

Paweł VI, wizerunkowo najbliższy Benedyktowi XVI, przypominał Chrystusa z Ogrójca - poprzez refleksyjną małomówność podszytą osobistym cierpieniem. Jan Paweł I w 33 dniach swojego pontyfikatu - Zbawiciela z dziecięcej wyobraźni przez pogodne miłosierdzie okazywane uśmiechem.

Wizerunek papieża jest ważnym sygnałem, istotną warstwą ewangelicznego świadectwa, do którego zobowiązany jest każdy kapłan. W epoce telewizji i internetu zewnętrzne zachowanie biskupa Rzymu staje się pierwszym rozdziałem ''Biblii ubogich'' - uproszczonego przekazu Słowa Bożego ilustrowanego przez Kościół od wieków na użytek maluczkich. Nowym, oddziałującym globalnie i błyskawicznie. Podprogowo. Decydująco dla stopnia przywiązania tłumów do papieża człowieka, odsuwając na dalszy plan ocenę, czy papież - głowa Kościoła - radzi sobie z pedofilią, nieposłuszeństwem, wyzwaniami współczesności.

Ikona sprzeciwu

Z wagi wizerunku zdawał sobie sprawę Jan Paweł II, który u schyłku życia, na oczach świata, szukał - świadomie i spontanicznie zarazem - utożsamienia z Jezusem umęczonym i jego widoczne cierpienie, doniesione do końca, skutecznie kształtowało ten obraz.

Benedykt XVI towarzyszył mu w tej identyfikacji. Jako najbliższy z kardynałów, regularny rozmówca o nieograniczonym dostępie do papieża, musiał widzieć to samo co Arturo Mari. ''Modlił się przed krucyfiksem - mówił papieski fotograf - a wyglądało to tak, jak gdyby rozmawiał z Chrystusem, jak gdyby miał Go przed sobą naprawdę''.

Intensywność tej modlitwy świat oglądał z przejęciem w Wielki Piątek 2005 r., kiedy Karol Wojtyła, wsłuchując się w medytacje kardynała Ratzingera podczas drogi krzyżowej, wręcz wczepił się w Ukrzyżowanego. Zawisł na Jego krzyżu. A z krzyża się nie schodzi...

Jan Paweł II pozostawił przede wszystkim swoją ostatnią lekcję heroicznego wytrwania w misji do naturalnego końca.

Jaki wizerunek samego siebie buduje w nas Benedykt XVI w tych dniach, zanim ukryje się w swojej pustelni?

To właśnie decyduje się na naszych oczach: w poniedziałek, kiedy odczytuje swój komunikat przed Kolegium Kardynalskim, w środę w Auli Pawła VI i w Bazylice Świętego Piotra.

Popielcowe sceny sprzed kilku dni nie tylko objaśniają człowieka, lecz również pozostaną w nas jako ikona sprzeciwu.

Nasza bezradność

Od poniedziałku stawiamy hipotezy co do prawdziwych przyczyn abdykacji Benedykta XVI. Ale to tylko hipotezy. Wie tylko on.

A jednak staramy się wiązać fakty, które układają się nawet w logiczne całości, lecz nie wiemy, czy nie przypadkowo. Mnie użyteczne do zrozumienia przyczyn abdykacji wydaje się nawet źródło literackie - opowiadanie włoskiego pisarza Dina Buzzatiego.

Oto przed końcem świata ludzie masowo chcą się spowiadać. Kapłan wysłuchuje grzechów, udziela rozgrzeszenia, aż na chwilę przed Końcem zdaje sobie sprawę, że sam się nie wyspowiadał. Nie zdążył zadbać o własne zbawienie.

Czy Benedykt XVI postanowił zadbać o własną duszę? Dokończyć wielką osobistą rozmowę? Dociec, czego pojąć dotychczas nie zdołał?

Ktoś ryzykuje tezę, że papież mógł wycofać się pod naciskiem tych, którzy w samym episkopacie inaczej zapatrują się na związki partnerskie. Kto inny, że papież załamał się po grudniowym raporcie kardynałów o wykradaniu papieskich dokumentów.

Każda hipoteza wykazuje naszą bezradność. Co więcej - pokazuje, że Benedykt XVI i my żyjemy w różnych światach, które rzadko się widzą.

Stosujemy do papieża miary własne - problemów i wyzwań, które sami uważamy za ważne. Zupełnie nieadekwatne. Bo w świecie jakich wyzwań żyje człowiek o anielskim uśmiechu, znacznie bardziej kruchy, jakby mniej realny od ''pancernego kardynała'', który w 2005 r. mówił o ''brudzie, który jest w Kościele'', i budził nadzieję na oczyszczenie?

Głowa pod toporem

W opowieści ''Mój brat Papież'' Georg Ratzinger pisze o Josephie: ''Kiedy dowiedział się o swoim wyborze, poczuł się, jakby włożono mu na ramiona wielki ciężar''.

''Ktoś inny - dopowiada Michael Hesemann, współautor książki - poprowadził go tam, dokąd on sam nie chciał w zasadzie iść''. I przypomina słowa, jakie nowo wybrany papież wygłosił podczas pierwszej audiencji dla pielgrzymów z Niemiec: ''Kiedy przebieg głosowania zaczął wskazywać na to, że ten topór spadnie, że tak powiem, na moją głowę, zrobiło mi się nieswojo. Sądziłem bowiem, że wykonałem już dzieło mego życia i że dokończę moich dni w spokoju. Z głębokim przekonaniem powiedziałem Panu: nie rób mi tego, proszę!''.

Przekonać miał go fragment własnej homilii wygłoszonej podczas mszy za Jana Pawła II i przypomniany mu przez jednego z kardynałów, w którym przytaczał słowa Jezusa do Piotra nad jeziorem Genezaret: ''Pójdź za mną''. I żywe, sugestywne wspomnienie poprzednika, który - Joseph wyraźnie to odczuł - jakby szczególnie do niego kierował słowa: ''Nie lękaj się''.

Nie chciał kariery

Kiedy się czyta opowieść Georga Ratzingera, wyraźnie widać, że droga, którą uważał za naturalną dla siebie, rzadko pokrywała się z tą, którą musiał podążać. Georg jest przekonany, że brat sam nigdy nie chciał kariery, tylko ''Ktoś nalegał na niego, aby to czynił''.

Ten rozdźwięk towarzyszy Josephowi przez całe życie: naturalna potrzeba medytacji i ciszy, zakłócana przez Bożą wolę, która każe mu rezygnować z nich, z własnych potrzeb, na rzecz kolejnej misji. Kiedy do profesora Josepha Ratzingera, radośnie pogrążonego w lekturach i modlitwach, zaprzątniętego tym, co czuł, że naprawdę umie - wykładaniem Słowa Bożego studentom - przyjechał nuncjusz papieski i wręczył mu nominację na arcybiskupa Monachium i Fryzyngi, ''jakby poraził go piorun'' - pisze Hesemann.

Kiedy Jan Paweł II postanowił mianować jego, spełnionego nauczyciela, prefektem Kongregacji Nauki Wiary i przenieść do Watykanu, kardynał Ratzinger prosił, by papież odstąpił od tego zamiaru. Ale Jan Paweł II - wspomina Georg - uciął krótko, że ''Monachium jest ważne, ale Rzym jest jeszcze ważniejszy, i uznał dyskusję za zakończoną''.

Nie dla niego kuria

To ważny moment nie tylko dlatego, że odciąga Josepha Ratzingera od nauki i medytacji niedawkowanej godzinami urzędowania, wizytami interesantów, zebraniami. Oznacza on wejście do kurii, do watykańskiej polityki, tymczasem on - zauważa Hesemann - ''nigdy nie był zwierzęciem politycznym, człowiekiem intryg. Nigdy nie dbał o budowanie sobie pozycji, nie tworzył własnego zaplecza i brzydził się spiskami koterii. Jego światem były książki, jego celem zgłębianie prawdy, a treścią jego życia - wiara. Tych, którzy obserwowali go kroczącego w grupie książąt Kościoła, uderzała niewinność jego jakby nieco dziecięcych rysów oraz złożone z niemal naiwnym nabożeństwem dłonie''.

Nie tylko życzliwi mu hierarchowie przyznają, że jest ''człowiekiem modlitwy'', jednym z nielicznych ''bogobojnych'' w kurii, ''prawdziwym kapłanem''.

Posłuszeństwo i poczucie odpowiedzialności wiążą go z kongregacją, potrzeba modlitewnego skupienia ma siłę pragnień i marzeń. Watykanista Luigi Geninazzi wie od kardynała Meisnera, że w chwili ukończenia 75 lat kardynał Ratzinger złożył rezygnację z funkcji prefekta, chciał wrócić do modlitwy i książek, lecz wycofał dymisję, ulegając stanowczej prośbie Jana Pawła II.

Liturgia to nie show

Kiedy w Środę Popielcową patrzę, jak Benedykt XVI płynie na swej ''łodzi'' ponad wzruszonym tłumem wiernych u Świętego Piotra, z anielską twarzą i rozłożonymi rękami, odnoszę wrażenie, że nie widzi ''brudu'', z którego oczyścić miał Kościół, tylko wzruszone twarze, równiutkie rzędy krzeseł, wytyczone alejki i przejrzyste perspektywy bazyliki.

Choć to nieprawda, że nie widzi. Widzi, bo sam o nim mówił, podczas drogi krzyżowej w 2005 r., w medytacji, która okazała się też programowym wystąpieniem przyszłego papieża.

Ale patrzy na ów ''brud'' nie jako na zło, któremu powinien się przeciwstawić, lecz jak na część Bożego planu. ''Zło zawsze było częścią Kościoła - mówił dziennikarzowi Peterowi Seewaldowi. - To, co ludzie, co księża zrobili w Kościele, dowodzi, że Chrystus założył Kościół i go podtrzymuje''.

Po ogłoszeniu abdykacji wypomniane zostały wszystkie sprawy nierozwiązane do końca lub zamiecione pod dywan, jak pedofilia wśród księży. Brak otwarcia na potrzeby zgłaszane przez księży, jak rezygnacja z celibatu, czy przez ludzi świeckich, jak związki partnerskie.

Błędy administracji kościelnej, jak nominacja Stanisława Wielgusa na warszawskiego arcybiskupa wbrew informacjom o jego uwikłaniu we współpracę z aparatem bezpieczeństwa PRL-u.

- Do jakich problemów papież przywiązuje największą wagę? - pyta Hesemann Georga Ratzingera. Odpowiedź jest rozbrajająca: ''Wynika to z konkretnych sytuacji, na które Joseph reaguje. Ogólnie jednak biorąc, jednym z jego głównych celów jest to, by liturgia była sprawowana godnie - a także we właściwy sposób. A to nie lada wyzwanie. Jest wielu kapłanów, którym wydaje się, że muszą coś do mszy dodawać lub ją zmieniać. Mój brat pragnie właściwie sprawowanej, pięknej liturgii, która poruszy ludzkie wnętrza i będzie traktowana jako zanoszony do Boga hymn uwielbienia''.

Pedofilia? Zniesienie celibatu? Związki partnerskie? Środki antykoncepcyjne? To rzeczy, które zdają nie mieścić mu się w głowie.

I ta perspektywa nie czyni z papieża wyjątku. W dniu ogłoszenia decyzji o abdykacji biskup Tadeusz Pieronek, wciąż uważany za kościelnego liberała, powiedział w ''Kropce nad i'':

''Czepianie się różnych spraw, które propaganda antykościelna wysuwa w ciągu ostatnich lat przeciwko chrześcijaństwu, w chwili kiedy papież podejmuje bardzo ważną decyzję dla Kościoła i świata, jest nadużyciem. Papież zmagał się z o wiele większymi tematami niż pedofilia. Dbał o to, żeby ludzie żyli zgodnie z przykazaniami Bożymi. To jest o wiele ważniejsze zadanie niż ukrócenie sprawy pedofilskiej, która była na świecie, jest i będzie''.

Żarliwość, z jaką Benedykt XVI angażuje się w sprawy liturgii, pokazuje, na jak odległych planetach żyją Kościół i świat, który traci poczucie sacrum.

''Tańce kulturalne różnych religii - pisze w autobiografii ''Moje życie'' - mają różne cele: błaganie, zaklinanie, ekstaza mistyczna; żadna jednak z tych form nie odpowiada wewnętrznemu ukierunkowaniu liturgii jako » ofiary zgodnej ze słowem «. Jest niedopuszczalne, aby w celu uczynienia liturgii bardziej » pociągającą «wprowadzać pantomimy w formie tańca, które często kończą się oklaskami. Liturgia to nie show''.

Orbitą trosk papieża, który na zawsze, za życia, chce zniknąć ludziom z oczu, są liturgia i katechizm. My mamy problemy z prawem do dziedziczenia w związkach partnerskich, z przerywaniem ciąży będącej efektem gwałtu. Benedykt XVI starał się zmienić stosunek Kościoła do jednego tylko problemu z tych, które zgłasza nasz świat: do pedofilii. Intymne pragnienia duchownych i par homoseksualnych nie wzbudzają jego empatii. Krzywda dzieci - już tak. Coś więc jednak łączy nasze światy. Co jeszcze?

Na pewno potrafimy zrozumieć jego słabość do kotów.

Opowiada Georg Ratzinger: ''W czwartki, gdy Joseph celebrował poranną mszę w Campo Santo Teutonico [cmentarz niemiecki w Rzymie], czekał na niego pewien kot. Przychodził tylko w czwartki. My, Ratzingerowie, zawsze uwielbialiśmy te zwierzaki''.

Potrafimy też dostrzec siłę pragnienia, by zaszyć się w grocie i modlić - wyczytać ją choćby z tego, z jaką determinacją jechał do Sulmony, by pokłonić się celi papieża pustelnika, który abdykował siedem wieków przed nim. Jak gdyby chciał opukać przestrzeń samotni, w której niedługo się znajdzie.

Umiemy wyobrazić sobie starego człowieka, który widzi, że świat ucieka od niego.

Ewangelia ubogich

Długo jeszcze będziemy nosić w sobie Ewangelię ubogich pisaną przez tego papieża.

Obraz Chrystusowego namiestnika, który z własnej woli ustępuje z misji. Trochę nieobecnego. Patrzącego na nas ponad naszymi głowami twarzą dobrego człowieka. Dziadka, który niewiele rozumie z pasji naszej młodości. Bliskiego przez to, że ujawnił nam swoje intymne potrzeby, które też mamy. Ci z nas, którzy próbują traktować poważnie nauczanie Kościoła, będą - i tego Benedykt na pewno by nie chciał - zmagali się z utratą kolejnego przyczółka wiary.

Bo trochę mniej prawdą będzie wybór papieża przez Ducha Świętego, skoro papież może odwołać się sam.

Misiczka · Wysłany: Śro 12:57, 13 Mar 2013 Temat postu:

[link widoczny dla zalogowanych]

silva · Wysłany: Śro 13:21, 13 Mar 2013 Temat postu:

rekolekcje Szustaka jednak mnie załamały - w ogóle do mnie nie trafia
przesłuchałam wszystkie odcinki
nie wiem, kto jest Jego targetem w tym roku?

Ale dziś w innej sprawie, czytam sobie Hryniewicza i chciałam się podzielić

glr · Wysłany: Śro 13:48, 13 Mar 2013 Temat postu:

silvo, mam takie same przemyślenia w związku z tym pierwszym fragmentem, który zacytowałaś...Ładnie napisałaś. We wszystkim się zgadzam i jednocześnie ubolewam, że jest jak jest Smutny

P.s - wierzycie, że nowy papież zwróci na to większa uwagę? W sensie na problemy w małżeństwach próbujących żyć w zgodzie z nauką KK dot. regulacji poczęć?

kukułka · Wysłany: Śro 15:05, 13 Mar 2013 Temat postu:

Hryniewicz, to, akurat w innej kwestii, momentami herezje głosi.
Tu o tym jest w skrócie, ale czytałam też już dawno w papierowych różnych źródłach o nim.
[link widoczny dla zalogowanych]ław_Hryniewicz#section_3
Mnie się na jego nazwisko czerwona lampka zapala-te kwestie piekła, apokatastazy itd.

Karafka · Wysłany: Śro 16:01, 13 Mar 2013 Temat postu:

ja pracuje teraz z zona pastora ew. (ale z wolnego kosciola) i duzo ciekawych rozmow przeprowadzamy. i najprawde milo sie slucha i widzi jak oni zyja Wesoly

duuuuzo mi daja te rozmowy i duzo pokazuja Wesoly