..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

milunia

Juz chyba rozumiem czemu mama do nas nie chce na Świeta przyjechac bo mamy "przeciez kawalerkę"

Do dzisiaj by mi do głowy nie przyszło że można przy rodzicach

Justek

Wiesz co do depresji to wszystko zależy od człowieka i jego odporności psychicznej. Są pary które są optymistami po 2 latach starań, ale są i pary które po 3 miesiącach są na skraju załamania.

Na moim przypadku mogę powiedzieć, że to zależało od miesiąca (10 miesięcy starań). Na początku wpadałam w lekką paranoję, wszędzie widziałam dzieci, "ciężarówki", ubranka dziecięce. Potem podeszłam na spokój i czekałam co przyniesie Bóg czy jak kto woli los. Myślę, że większe zniechęcenie przyszło po 5-6 bezowocnych miesiącach. Potem sobie powiedziałam-spokojnie, jestem młoda, nie muszę się spieszyć. Zaczęliśmy cieszyć się seksem i w pierwszą rocznicę ślubu się nam poczęło

Aglaia

ika

Co do akcji z rodzicami w pokoju, to też mieliśmy raz taką. Byliśmy u dziadków męża w innym mieście, razem z rodzicami i rodzeństwem męża. W pokoju było nas 5 - ja maż, na jednym łóżku, i łózko obok teściowie i szwagier mały

Adrenalina na maksymalnym poziomie

Niestety instynkt macierzyński rozwinął się u mnie dość wcześnie, bo już gdzieś przed początkiem liceum (gdzieś wtedy jak się mój brat urodził).
A co do starań, to faktycznie przychodzi okres zobojętnienia. Zwłaszcza, że ostatnio nie miałam parę miesięcy owulacji. Myślałam, że faza świrowań i płaczów mi już przeszła, ale te parę dni przed testowaniem nakręca na maksa

Justek

Ika, wiem że to łatwo się mówi, ale wierzę że Ci się uda, że będziesz silna. Yar good

Mam nadzieję, że nie denerwuje Cię takie pocieszanie, ale mi pomagało i to właśnie takie od pozornie obcy osób. Najgorsze jest nakręcanie się. Jak sobie przypomnę ile razy byłam pewna, że jestem w ciąży, to aż się zastanawiam jakim cudem nie ześwirowałam do końca! Spróbuj myśli nakierować na inny tor, ciesz się że pada śnieg, że możesz trzymać męża za rękę. Bardzo błahe powody, ale to najlepiej działa. Wiem, że to oklepane zdanie, ale stres nie jest naszym sprzymierzeńcem.

Właśnie moje starania o dziecko sprowadziły mnie na to forum i wygadanie się "obcym" najbardziej mi pomogło. Trafiłam tu w lutym, w chwilach największego zwątpienia. Nigdy nie byłam fanką forumowania, aż tu nagle Wy Wesoly

Ika, a przeszedł badania Twój mąż? Ja byłam u trzech ginekologów i każdy kazał najpierw badać mężczyznę i faktycznie u nas okazało się, że mój ma trochę osłabione wyniki.

ika

Dzwoniłam przed chwilką do ginekologa i chce mnie wysłać w przyszłym tygodniu na badanie drożności jajników, bo powiedział, że nie będzie mnie w nieskończoność faszerował lekami :hamster_nooo:

Boje się...

Mąż też nie miał badań. Na razie to wiadomo, że to przeze mnie, najpierw torbiel, później brak owulacji. Teraz miałam pierwszą od lipca wywołaną clo.
Rozmowa na forum bardzo podnosi na duchu, ale też podkręca. Ale chyba wole być nakręcona i móc się wygadać niż samemu dusić to w sobie.

Justek

Słuchaj, ja się śmieję, że przed strachem przed tym badaniem zaszłam w ciążę

więc życzę i Tobie takiego rozwiązania

A tak na poważnie to mój ginekolog zapewniał mnie, że jest to bezbolesne i to najczęściej daje dużo odpowiedzi dlaczego się nie udaje. Jeśli zobaczą że są niedrożne to mogą je udrożnić. A drożne jajowody to już ogromna część sukcesu!

ika

Niestety ja nie zdążę zajść w ciążę do tego czasu. W przyszłą środę chce mnie już tam wysłać. Jutro mam jechać do niego, zrobi mi USG i powie co i jak dalej. Ale to spadło na mnie za szybko i do tego w niezbyt dobrym okresie. Teraz akurat mam sporo na głowie a nie jeszcze bieganie po szpitalach Smutny

Justek

Jeśli mogę coś doradzić to zróbcie mężowi też badania (tragicznie drogie nie są-nas kosztowało to 70 zł). U nas też się wydawało, że u mnie hormony są nie do końca ok. A jak u mnie było nie do końca ok i u niego to się niestety zsumowało. A im mąż będzie miał lepsze wyniki, tym mniejszą wagę będą miały kobiece zawirowania.

ika

Spokojnie, jego lekarz już też chce na badania wysłać Mruga

Jeżeli chodzi o szpitale to Mąż niestety wykazuje taki entuzjazm jak ja

Justek

Chyba jak każdy

ale chyba po to są żeby pomagać... Przynajmniej jestem jeszcze młoda i naiwna i w to wierzę

ika

No tak pomagać, ale ja nigdy nie byłam w szpitalu i się boję. Poza tym, na prawdę wyszło to w terminie, który jest najgorszym z możliwych Smutny

Justek

Zawsze możesz poprosić żeby to odbyło się w przyszłym cyklu, ale czy jesteś pewna, że chcesz to odkładać?

A to jest tylko kilku godzinny pobyt w szpitalu- mi przynajmniej taki oferował. W sumie to było tak, że lekarz mi powiedział, że pobyt może trwać dwa dni, chyba że sama przygotuję się do tych badań tzn. przepisał mi serię leków przeciwbakteryjnych, przeciwgrzybicznych itd, itd. I dzięki temu pobyt miał trwać tylko kilka godzin.

ika

Nie no mi o jednym dniu mówił tylko. O przełożeniu nie ma mowy, nie chcę czekać!! Tylko czy można się starać w tym cyklu co badania były?

walecznaS