..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Nastka55

ostatnio dlugo mnie na tym forum nie bylo, nie zagladalam do niego z braku czasu. gratulacje Jolu, zycze owocnych staran i dodam rowniez ze ja z mezem rowniez staramy sie o dziecko. zaczelo sie niespodziewanie.mimo stosowania od pewnego czasu npr i ''odkladania''ciazy zaliczylismy z mezem tak zwana wpadke:) do konca nie wiedzielismy ze wpadlismy ale z mojego wykresu wynikalo ze bylo to w czasie jeszcze tej drugiej fazy. wpadlam w ogromna panike, bylam pewna ze jestem w ciazy, okres spoznial mi sie jak na zlosc, jak nigdy dotad, myslalam ze caly swiat sie zawalil bo mam dopiero 20 lat... po czasie paniki nastal pewien spokoj, ogarnelam nieco ten chaos i poukladalam mysli w mojej glowie. doszlam do wniosku ze chce miec dziecko, moj maz oczywiscie tez i z tym pozytywnym juz nastawieniem mialam nadzieje ze z tej niechcianej wpadki jednak cos wyjdzie. zrobilam test i bardzo sie zawiodlam, byla jedna kreska a na drugi dzien dostalam okres:( od tamtej pory a to juz bedzie pol roku staramy sie o dzidzie. przedtem na okres czekalam jak na jakies wybawienie, jak go dostalam myslalam sobie''ufff jak dobrze''. a teraz miesiac po miesiacu gdy ide do lazienki i patrze''ooo niespodzianka'' mysle sobie'' kurde znow nic, moze za miesiac'' i ze smutna mina ide dalej. nie wiedzialam ze starania moga trwac pol roku, rok i nawet dluzej. teraz rozumiem te wszystkie kobiety i pary ktore staraja sie latami i zalamuja sie bo nie moga miec dzieci. my z mezem staramy sie pol roku i nic, a juz jestem podlamana i zastanawiam sie co robic, czy isc do lekarza, chociaz wiem ze powinnam. doradzcie mi cos dziewczyny:)

Jadzia

To jeszcze ja się przyłączę do dyskusji. Ślub wzięliśmy na początku IV roku studiów. Czekaliśmy z ciążą do końca studiów. I teraz bardzo tego żałuję!!! Z perspektywy czasu widzę, że studia byłyby świetnym czasem na ciążę - ma się więcej czasu niż pracując, w razie komplikacji można wziąć dziekankę, jest się bardziej wyluzowanym. Teraz jestem załamana - skończyliśmy oboje studia, mąż wcześniej podczas studiów pracował i nieźle zarabiał, a teraz pracuje tylko dorywczo, ja znalazłam od razu pracę, ale bardzo stresującą i na razie na czas określony. Mam samodzielne stanowisko i nie wyobrażam sobie, że miałabym przez swoją ciążę obarczać kogoś zastępowaniem mnie, nie wyobrażam sobie powiadomienia o ciąży pracodawcy... Jestem w ogromnym stresie! Więc w tej chwili rozważamy opcję, żeby mąż znalazł pracę, a ja na razie zrezygnowałabym ze swojej i urodziła na spokojnie jedno lub dwoje dzieci. Obyłoby się bez tych komplikacji, gdybym zaszła w ciążę na studiach. Piszę to ku przestrodze studentek, które odkładają, nie dlatego, że naprawdę nie chcą jeszcze dziecka, ale kierując się przekonaniem, że po studiach będzie lepszy czas na przyjęcia dziecka. To może być złudzenie i coś jednak jest na rzeczy, że może nigdy nie nadejść ten "najlepszy" czas na dziecko.

walecznaS

Jadzia, ja też żałuję, że na ciążę nie zdecydowaliśmy się wcześniej tylko, że Ty masz samodzielne stanowisko, co prawda na czas określony ale Twoja wypowiedź zabrzmiała tak, jakby to była praca "z przyszłością", ja - rozwalone "życie zawodowe" że tak to ujmę. Mam 28 lat i nigdy nie miałam pracy na stałe Smutny

kukułka

to też zależy jakie studia. Ja np po kierunku nauczycielskim poszłam do pracy. Tam po 2 latach dostałam umowę na czas nieokreślony bo tak najczęściej jest u nas w szkołach. Z dzieckiem na studiach dopiero teraz bym zaczęła szukać pierwszej pracy i by mógł być problem. Tymczasem zdążyłam i mieć zawód i pracę gdzie mi płacą macierzyński, i 2 dzieci przed trzydziestką tak jak chciałam. Tak więc wiele tu zależy od czynników indywidualnych

walecznaS

Owszem kukułko, masz rację, zależy też od naszej zaradności i miejsca, w którym mieszkamy. Ja akurat mam studia nietrafione.
Jednak widzę, że mogłam się zdecydować na dziecko wcześniej.
A może tak właśnie mialo być? Jest przecież moja córeńka kochana

Aniąt

Moja koleżanka urodziła zaraz po magisterce. Była z dzieckiem w domu, potem drugie i trzecie dziecko. Efekt taki, że ja mam 8 lat stażu pracy, dwoje dzieci, trzecie w drodze, a ona szuka pracy, ale nikt jej nie chce z taką wyrwą w życiorysie... Ona była/jest ciągle z dziećmi, moje były z opiekunką, potem przedszkole/szkoła. Żałowałam, że je tak zostawiam po macierzyńskim, ale z perspektywy nie żałuję. Koleżanka postawiła na dzieci i teraz jest bardzo zdołowana...

Jadzia

kukułka

W którym ty roku studiowałas? Ja też polonistka, a u nas ( Uniwersytet Śląski), gdy ja chodziłam ( zaczynałam w 1998, kończyłam w 2003) pp było w ramach studiów, tzn można na nie było nie chodzić, ale wtedy zostawało się kompletnie bez specjalizacji. A Ty byś nie mogła zrobić pp w jakimś WOM czy innym CODN? Jak robiłam kurs biblioteczny podyplomowo, to pamiętam z ulotek, że można tam było robić i pp, polonista nawet mógł robić z historii. Co do studiów,ja, gdybym mogła cofnąć czas, w trakcie jednych studiów robiłabym drugie-jakąś filologię obcą- germanistykę albo iberystyke. Albo bym po prostu robiła MISH z dwoma kierunkami wiodącymi. Zresztą już miałam prawie wszystko zorganizowane, by drugie studia zacząć, ale wystraszyłam się, że sobie nie poradzę. Tym bardziej, że ja perfekcjonistka jestem. Do dziś żałuję, że się wystraszyłam. Tak czy inaczej, myślę, że jak się zostaje w domu z dzieckiem, to warto nabyć jeszcze jakieś inne umiejętności- jakiś język obcy, korekta, pisanie tekstów, redakcja. To często pomaga potem ratować budżet i nie wypaść z obiegu. Ja teraz jestem na wychowawczym. Już mija trzeci rok, jak nie pracuje w szkole. I pewnie nie będę pracować jeszcze jakieś trzy- cztery lata. Ale ciągle coś robię w domu, choćby za parę groszy. To pomaga. I mam czas i możliwości rozwijać się inaczej niż w pracy( mnie ciągnie do wolnych zawodów) no ale mam tę bazę- pracę,która na mnie czeka. Mam gdzie wracać gdyby moje próby zmiany pracy w trakcie urlopu wychowawczego i zwolnienia się ze szkoły się nie powiodły. To ważny punkt oparcia. Pomaga. No i ze szkoły od czasu do czasu parę groszy też jest. A to macierzyński, a to świadczenia wakacyjne itd itp. To zawsze coś, nawet jak nie ma już regularnej wypłaty.

walecznaS

walecznaS

kukułka

Wiesz ja w dużym mieście mieszkam od 2.5 roku dopiero. Przedtem mieszkałam w małym miasteczku i wszędzie miałam daleko. W poprzednim poście myślałam o dokształcaniu się raczej w czasie studiów, wtedy0można zrobić wiele za darmo na zasadzie wolnego słuchacza na jednym czy 2 przedmiotach na zupełnie innym kierunku (ja akurat tak robiłam, bo też nie miałam kasy) bibliotekarstwo zrobiłam już po ślubie jak pracowałam ja i mąż, bo za nie płaciłam. Co do szukania zleceń- tu bezcenny jest internet. Oczywiście nie mówię, że każdy tak musi. Nie każdy może, nie każdy lubi itd. To tylko jeden z pomysłów, może komuś się przyda. I nawet nie myśl by żałować córki. Dziecko to większy skarb niż praca. Nie każdy ma i musi mieć życiorys w identycznej kolejności. Ja też może akurat miałam szczęście bo poznałam męża na 3 roku studiów. Pobraliśmy się rok po mgr, wtedy już pracowałam. Po ślubie 2.5 roku mieszkaliśm z rodzicami i dziadkami i to absolutnie nie była atmosfera na dziecko. Na pierwsze dziecko zdazydówalismy się 3 dni przed wyprowadzka do samodzielnego mieszkania. Gdybym męża poznała wcześniej to kto wie? A z drugiej strony czekać na pracę na czas nieokreślony w nieskończoność i potem dopiero mieć pierwsze dziecko po 35 latach np? Wg mnie to nie byłoby dobre wyjście. Dlatego ją nie jestem zdania że należy najpierw stawiać na pracę. Wszystko tu zależy od sytuacji i wg mnie nie ma tu reguł dla wszystkich. Tyle w tym jest zmiennych.

Niania

a ja żałuję że zdecydowąłam się na ciąże kończąc studia. nie obroniłam się - bo poród przyszedł zbyt wcześnie, a potem było jeszcze trudniej.
gdybym miała dziś decydować -poczekałabym i to sporo.
kiedyś uważałam - przed 30, dziś wiem, że wcale te po 30 nie jest głupie.

okoani

Ostatnio wydaje mi się, że im dokładniej chce się ciążę zaplanować, tym trudniej znaleźć odpowiedni termin. A tak... jak już się "zajdzie", to po prostu trzeba dopasować do tego rzeczywistość i swoje plany i tyle. A jak chce się rozsądnie podejść do tematu to zawsze będą jakieś problemy - a to studia, a to obrona, poszukiwanie pracy, zagrożenie utratą pracy, zmiana pracy, awans, wysokość zarobków, problemy mieszkaniowe, chęć nacieszenia się "życiem we dwoje". Jeszcze w międzyczasie czyta się artykuły/relacje z okresu ciąży, porodu, połogu i człowiek zaczyna się dodatkowo stresować... Confused

Heh...chyba nie ma jednego, uniwersalnego, idealnego czasu na dziecko - wszystko trzeba dostosowywać do konkretnego "przypadku" Wesoly

walecznaS

Aniąt