..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kerima

Moim zdaniem, jeśli wczytamy się głęboko w HV, to widać, że postawa oddania Bogu kwestii ilości i czasu powoływania na świat dzieci jest tą postawą, której chce od nas Kościół.
Ja ostatnio zadaję sobie takie pytanie: Co mnie tak przeraża w posiadaniu kolejnego dziecka, że byłabym gotowa: a) odciąć sobie dostęp do Sakramentów czyli de facto oddalić się bardzo od Kościoła (wiem, że u mnie to reakcja łańcuchowa); b) oddalić się od Męża przez długą wstrzemięźliwość; c) tym samym ryzykować, że popsuje się relacja między nami i atmosfera w domu (frustracja, wyrzuty sumienia).
I chyba wolę oddać to Panu Bogu i prosić, żeby zabierał strach i pozwolił mi w wolności przyjąć Jego wolę.

novva

Pięknie powiedziane. Przed tym samym problemem stoję i pytam sama siebie, czy rzeczywiście Pan Bóg żąda ode mnie pójścia na całość i rezygnacji z wszelkiego planowania. I czy taka postawa rzeczywiście jest odpowiedzialna. Wciąż czekam na właściwą odpowiedź.

kukułka

a mnie sie wydaje że Bóg jakoś to nasze planowanie i tak uzupełnia. Stąd np kiedyś określałam ile chce mieć maksimum dzieci. Teraz już tego nie robię. Jakoś tak samo mi sie chce przy kolejnym jeszcze następnego. My tak rozumiemy zostawięnie Bogu planowania: patrzymy po ludzku ile damy radę finansowo i mieszkaniowo tzn na ile dzieci sytuacja pozwala. I podejmujemy decyzję na bieżąco. Tak wiec np ja nie wiem ile chce mieć dzieci. Dziś na to pytanie mogę odpowiedzieć- minimum dwoje. Reszta zależy od sytuacji. Przy czym my w czasie bardzo długiej wstrzemiezliwosci stosujemy metodę na oko. A w cyklach zwykłych bierzemy pod uwagę też 1 fazę do ostatniego dnia suchego,nie tylko 3 fazę. Chodzi o to że u nas po urodzeniu pierwszego dziecka znikło nerwowe przyglądamię sie fazom tak by broń Boże nie pomylić sie przy wyznaczaniu. Nie analizujemy cyklu zbyt drobiazgowo

kukułka

w ogóle myślę że kwestie faz w tej sprawie są rzeczą wtórna. Tak naprawdę chodzi bardziej o to czy ja dziecka chce ALE sie boję że po ludzku nie dam rady czy np nie chce BO sie boję że nie dam rady.po sobie widzę że ta pierwsza postawa sprawia że sie tak kurczowo przestałan trzymać wyznaczania faz i tym stresówac czy aby sie nie pomyle. Druga postawa która była we mnie przed decyzja o pierwszej ciąży powodowała zamknięcie sie na życie i chęć stuprocentowej ludzkiej mojej kontroli.

fiamma75

Mi życie samo postawiło odpowiedź, że bardziej niż do tej pory muszę planować (choć trudno tu mówić o planowaniu). Brak tego planowania byłby wyrazem mojej nieodpowiedzialności a nawet grzechem.

Niania

kukułka

my czujemy że u nas brakiem odpowiedzialności z kolei by było przestać sie obserwować. Tak zrobiliśmy planując dzieci- zero obserwacji i jako takich starań. A że dzieci pojawiły sie od razu, to wg nas by było być może ryzyko że co rok prorok, a na to sobie pozwolić nie możemy.

kerima

Ja w tej chwili wiem na pewno, że nie wyobrażam sobie momentu, w którym powiem "Już nie chcę żadnego dziecka". Myślę sobie też, że jeżeli Pan Bóg jest naprawdę Panem życia, to może tego dziecka nie dać, nawet jeśli ja będę bardzo tego pragnąć. Ja jestem teraz 3,5 m-ca po cc i teoretycznie powinnam odczekać rok z następną ciążą, ale nie wyobrażam sobie półrocznej wstrzemięźliwości. I nie chodzi o zwierzęcą chuć ani nawet o seks, kiedy przyjdzie na to ochota. Obserwuję siebie spokojnie, nie odważyłabym się chyba na współżycie widząc ewidentnie płodny śluz, ale w momencie kiedy oboje bardzo za sobą tęsknimy - ryzykuję. Jakoś tak mamy, że seks daje nam większe poczucie bliskości niż paczka orzeszków ziemnych otrzymana od męża "zamiast", jak to sugerują Kippleyowie

A Kościół nie na darmo stawia za wzór takie osoby, jak Joanna Beretta Molla. Jak na rzaie nie ma wśród świętych mistrzów odpowiedzialnego npr-u

fiamma75

Możesz sobie nie wyobrażać takiego momentu, ale może przyjść taki, że będziesz musiala sobie powiedzieć "nie wolno mi mieć więcej dzieci" i będzie to wynikało z odpowiedzialności za siebie, za meza i za te dziec, które są już na świecie.

kukułka

kerima

Wiem o tym doskonale. Taki czas może przyjść, ale wcale nie musi. Jak przyjdzie, to mam nadzieję, że będę miała siłę taką decyzję szczerze przemodlić.
Pierwsze dwa miesiące po urodzeniu Małego miałam taką depresję, że nie wyobrażałam sobie ani urodzić kolejnego dziecka, ani pokochać naprawdę tego, które jest. I Pan Bóg jakoś to leczy.

novva

kerima

Kippleyowie w rozdziale o budowaniu więzi w małżeństwie poza seksem sugerują mężowi kupienie żonie ulubionych orzeszków ziemnych, a żonie wykazanie zainteresowania poglądami politycznymi męża lub ulubionym sportem

.
Jasne, że małżeństwo JEST drogą do świętości, tego nikt nie podważa. Raczej cały czas próbujemy zaleźć odpowiedź na pytanie, jaka postawa małżeństwa jest godna miana świętości: czy postawa totalnego zaufania Bogu, czy taka, w której to nasza ocena sytuacji ma decydujący głos w kwestii "otwarcia się na życie".
Ja się zastanawiam, co, tak naprawdę, można uznać za wystarczającą przeszkodę w powołaniu na świat kolejnego dziecka: np. realne zagrożenie życia czy ryzyko urodzenia się przewlekle chorego dziecka czy np. strach przed depresją poporodową i związanymi z tym trudnościami w sprawowaniu opieki nad dzieckiem? Czy fakt, że chcę po prostu odpocząć i nacieszyć się względną wolnością jest już wystarczającym powodem? Czy powinnam raczej przemodlić to i prosić Boga o łaskę otwartości na życie...
JBM została ogłoszona świętą nie tylko ze względu na swoją heroiczną decyzję o nieprzerwaniu ciąży, ale dlatego, że całe jej życie i postawa były naznaczone świętością. Widać to np. w jej listach do narzeczonego.
Wśród osób o głębokiej wierze, które dane było mi poznać, znakomita większość to małżeństwa wielodzietne (jeśli nie, to nie mają dzieci, bo po prostu nie mogą). Chyba po prostu dlatego, że wiara zabiera strach i daje wolność.
Moje krótkie doświadczenie npr-u to raczej zniewolenie. Były i są momenty, kiedy świadomie na to przyzwalałam/ przyzwalam, ale jednak z poczuciem, że to nie do końca to, czego PB dla mnie chce. Bo nie wierzę, że chce, bym żyła w strachu, oddalała się od człowieka, którego kocham, nerwowo robiła jeden test ciążowy za drugim itp.