..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

kukułka

tytul taki bo temat sie rozwine pewnie bardziej ogolnie, ale ja dzis o konkretach
bliska mi jest koncepcja AP (attachment parenting), czyli rodzicielstwa bliskosci (tulenie, tlumaczenie, odpowiadanie na potrzeby dziecka), ale mam oczywiscie swoje slabe punkty jako rodzic (nie, nie, to nie jest wątek spowiedziowy, raczej taki do podzielenia się czyms)
no i ostatnio mi wpadła w rękę ksiązka traktująca o wychowaniu dzieci, ale w odniesieniu do Boga i o tym jak na rodzicielstwo ma wpływ nasza relacja z Bogiem:
wyłoniło się z tej ksiazki kilka ciekawych tez (sformułowałam je ja jako cos wrodzaju streszczenia tego, co wynika z książki):
- jesteś takim rodzicem,jaki obraz Boga w sobie nosisz.
- jestes takim rodzicem, jakim jestes dzieckiem wobec Boga

- twoje dzieci będą tak sie będą do ciebie odnosić jak Ty sie odnosisz do Boga i taka będą mieć relację z toba jaka ty masz z Nim
\Bo to bardzo prosta zaleznosc. Szatan falszuje Twoj obraz Boga, a przez to i twopje emocjonalne reakcje na dzieci sa pod jego wplywem
- do teog my zawsze chcemy SAMI byc rodzicami i wykazac się przed Bogiem jak przed nauczycielem z zeszytem uzupełnionym na stronie pt "Praca domowa". Tymczasem to |On jest najlepszym Rodzicem i wszystkie metody wychowawcze nalezy odnosic nie do statystyk skuteczności u iksińskich i Igrekowskich,ale do Niegoi do jego metod wychowywania nas jako Jego dzieci, nie zaś wyłącznie do wskazań moralnych. jakość naszego dziecięctwa Bożego i naszego rodzicielstwa mają to samo oblicze
gdy to przeczytałam, doszłam do wniosku, ze to chyba jest własnie to brakujące ogniwo mojej koncepcji wychowawczej a mozę i ptracy zawodowej
Jakiez było moje zdumienie, gdy dziś, w sytuacji zupełnie od tego czytania ksiązki niezaleznej, z ust niewiedzacego o tej mojej lekturze księdza usłyszałam prawie kubek w kubek to samo, tylko innymi słowami, a przy tym tak, że stalo sie to uzupelnieniem tamtych tez.
A oto to uzupelnienie:
- eucharystia z Kom,unią i codzienna modlitwa to jest absolutne minimum w byciu rodzicem, wszystko inne buduje sie na podstawie tego, to jest fundament i baza
- jedlibysmy śmieci? a modląc się urywkowo jednym zdaniem, byle gdzie i byle jak karmimy dusze smieciami
-pilibysmy smierdzącą brudna wodę? a nie posilając się w sakramentach wlewamy w siebie brudną wode i tym się żywimy
zywimy się smieciami i odpadami.
a nasze dzieci? nasze dzieci zywią sie tym, co my. chcemy im dac wsyzstko to, co najlepsze, nie dajemy smieciowego żarcia, ale sami mając duchowy smietnik i zywiąc się śmieciami, śmieciami te dzieci karmimy

I taka mojea konkluzja - mamy na swoje dzieci wplyw nie tylko psychologiczny, ale i duchowy, i nie chodiz tu tylko o prostą zasade - dziecko widzi ze rodzic sie modli to smao tez sie bedzie modlic. chodzi o to, ze w sposob, ktorego nie widzimy mamy wplyw na nasze dzieci, z enawetod naszej rlacji z Bogiem zalezy nie tylko to czy nasze dzieic będą braly religie na serio, ale w ogole chocby to, czy kilkulatek będzie wyrażał swój bunt w przełomowych okresach rozwoju w sposób konstruktywny czy destrukcyjny i tak dalej
to sa chyba zaleznosci czasem takie, o jakich nam sie nie snilo i jakie zobaczymy byc moze dopiero po tamtej stronie, bo tak naprawde chodzi nie tylko o to by wychowane przez nas dzieci wiedzialy Kim jest Bog, o to, by je prowadzic do kosciola, ale tu chodzi o naszą osobista tez z Bogiem relację. dziecko, naturalną koelarzeczy, nie będzie o tej naszj rlcji z Bogiem wiedziało wszystkiego, ale będzie z niej czerpać, tak jak czrepie z relacji ojciec-matka, wsyztskiego o niej przeciez do konca nie wiedząc.

Dzieje sie tak mimowolnie. Dochodzę do wniosku że to najprawdzwiwsza prawda jak tak patrzę na swoje relacje z Bogiem i z Krzysiem. to samo jak patrze naq relacje moich rodzicow do mnie czy moich dziadkow do moich rodzicow

micelka

Mogłabyś przypomnieć tytuł tej książki? Wiem, że gdzieś już o niej pisałaś, ale nie pamiętam gdzie.

kukułka

2 dziecko jeszcze za małe by o nim snuć takie refleksje. Twoje dziecko będzie miało taka relacje z Bogiem jakim Ty jesteś rodzicem-to wiem ale chodzi o coś innego w tej książce. O wpływ naszej relacji z Bogiem na dziecięce tu i teraz. Np na taki bunt 2 latka.

kukułka

a co z niewierzącymi?chyba jest im po prostu trudniej. Tak myślę. Nie byłam niewierzącą matka ale byłam kiedyś niewierzącą. Było mi trudniej żyć,byc sobą niż teraz. Nie umiałam byc szczęśliwa. Ja jestem dzieckiem z rodziny niewierzącej. W kwestii relacji z Bogiem pierwsze moje wspomnienie to to co mówił ksiądz w zerowce na religii a potem przed 1 Komunia. Lata życia w ateizmie. Bóg musiał sie do mnie dobijac,sam mnie wyciągać gdy byłam na dnie. W ten sposób powiedział mi coś co pierwszy raz uslyszalam mając lat chyba 18. -Że Bóg mnie kocha. W czasach gdy z ateistki powoli zmieniałan sie w osobę wierząca zauwazylam że mam taki obraz Boga jaki mieli moi rodzice-pustka. Zaczynałam a raczej Bóg we mnie zaczynał od zera. Byłam dzieckiem grzecznym,świetnie sie uczącym,nigdy nie było ze mną problemów wychowawczych typu późny powrót z imprezy itp. Ale w środku byłam pusta i to bolało. Ten ból pamiętam do dziś a mója rodzina do dziś nie ma o nim pojęcia. Ten ból zaprowadził mnie na dno (można nie pić,nie cpac itd i byc na dnie-ja byłam. I to On mnie z dna wyciągnął)

kukułka

dziś w głowie mi sie nie mieści jak to możliwe że pierwszy raz przeczułam że Bóg mnie kocha mając ok lat 18 (i doświadczająć tego przy lekturze Biblii),a pierwszy raz to USŁYSZAŁAM w wieku lat 20

miu miu

Zapewne jest w tym coś, rodzice są dla dziecka jak bogowie, ale nie wiem czy moja relacja z Bogiem ma wpływ na to jaką jestem matką. Ja się Boga boję, bardzo. Czy moje dziecko boi się mnie lub ja się boję kontaktu z moim dzieckiem? Zdecydowanie nie.
Z drugiej strony zawsze wprost mówiłam Mu co myślę, co czuję nie traktując tego jako czegoś nie na miejscu. Nie bałam się Jego reakcji na moją szczerość. Podobna relacja jest juz teraz między córką a mną.

gaga

Kukułko piękne świadectwo

A pożyczysz tej książki jak skończysz?

kukułka

kukułka

Natalka

Ja napiszę tylko, że nie wiem czy tak jest, ale sama chyba bałabym się takiego radykalizmu, bo oznacza on, że niewierzący są w istocie gorszymi rodzicami. A może i są?
Mnie moja mama uczyła, że najlepiej się modlić w sytuacjach, które są trudne w procesie wychowywania, ale ja uparta jestem nieziemsko, nie modlę się prawie wcale i jakoś nie umiem wejść w to na nowo, więc pomimo skończonej pedagogiki moja wiedza praktyczna o wychowaniu leży, problem piętrzy się za problemem, ale najgorsze są te małżeńskie i z nich to chyba wszystko wynika...

Cera

Prawda jest taka, że pierwszymi wychowawcami swoich dzieci są ich rodzice. A rodzic jest długopisem, która zapisuje pustą kartę dziecka. Długopis w rekach rodziców "trzyma" Bóg i jak oni się uczyli pilnie jego nauki tak silno będą trzymać ten długopis i kreślic bedę rzeczy piękne, dobre, czasem trudne i kręte, co nie znaczy, że nie będa musili kreslic i korektorowac tego co napisali.

Moim zdaniem to nie jest do końca tak, że
-" jesteś takim rodzicem,jaki obraz Boga w sobie nosisz.
- jestes takim rodzicem, jakim jesteś dzieckiem wobec Boga "
przecież to by było zbytnie uproszczenie. Co jeśli mój obraz Boga jest niedoskonały, trochę zamazany, jeszcze taki ciągle niesprecyzowany? Czy to znaczy, że jestem matką z defektem? Co to oznacza w kontekście książki?
A jakie jest dziecko? dziecko szuka i błądzi ale jest stale blisko rodziców, żeby w razie kraksy iść i się przytulic, szukać pocieszenia i doświadczyć miłości ojcowskiej/macierzyńskiej. Czyli drugie stwierdzenie jest adekwatne do mojego powyższego>: jestem rodzicem szukającym i błądzącym a kiedy zbytnio się zagalopuję pójdę szukać oparcia i pocieszenia w Bogu.

kukułka

no i wlasnie o to chodzi, nie zeby byc bez defektu, tylko zeby wiedziec co sie z defektami robic powinno
to tak jak siety - swiety to nie znaczy bez grzechu tylko taki, ktory tak kocha z 4za nic na swiecie grzeszyc nie chce i ktory ufa Bogu najmocniej jak potrafi

Smużka

hmm..
Kukułka jest z rodziny niewierzącej i wierzy.
Ja jestem z rodziny bardzo wierzącej i coraz dalej mi do KK (mojemu bratu tak samo).

kukułka

kilku znajomych mi ks jest z rodzin wierzących i wierzą na zasadzie swojego osobistego wyboru i decyzji i przeżycia w którymś momencie nawrócenia. Myślę że rola rodziny w wychowaniu do wiary jest taka żeby dziecko podprowadzić do progu osobistej decyzji i pokazać dlaczego warto Bogu zaufać. Żeby to nie było: idziemy do kościoła bo musimy bo inaczej to grzech. Owszem to jest prawda ale to jednak za mało-takie tłumaczenie. Dlatego myślę że będąc rodzicem nie wystarczy odmawiać pacierz np jeździć nawet na oazy rodzin,chodzić na Mszę itd. Chodzi o osobistą relacje z Bogiem taką która wciąga i przemienia. Jezus przyciągał i wciąż przez wieki przyciąga ludzi dlatego że ich doświadcza i oni doświadczają Jego osobiście a On zaczyna ich fascynować. Dzieci z rodzin wierzących mają o tyje łatwiej że nie muszą sie ze swoją wiara kryć. Mnie zajęło wiele lat to żebym oduczyla sie wstydzić swojej wiary.

Cera

Jeśli mowa o wstydzie to myślę, że to nie chodzi o to z jakiej rodziny jesteś. Wstyd jest w nas niezależnie od tego z jakiego domu pochodzisz. Czasami człowiek jest bardziej wyzwolony słowem, gestem czasami mniej, bo go tak Bóg stworzył i tyle.