..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Cieszak

Może po prostu uświadomił sobie jak wielką odpowiedzialnością jest bycie ojcem i trochę go to przeraziło, a mężczyzna jak wie że nie potrafi czegoś pokonać to po prostu ucieka.
Może trzeba po woli wprowadzać go w opiekę nad dzieckiem, nie od razu zostawiać go samego a np. "potrzymaj małego na chwilkę" itp.

Bystra

Jak dla mnie to jest taka lekko opóźniona normalna reakcja na wielką zmianę życiową.

Jak dziecko było w twoim brzuchu, to było inaczej, teraz to dziecko jest już na świecie i sytuacja się zmieniła. Nie będzie już tak samo, przez najbliższe kilka lat mały Tytus będzie zdany na waszą opiekę, będziecie musieli go w każdej decyzji uwględniać... Poza tym, myślę, że mężczyzna zna swoją żonę i zdaje sobie sprawę, że po całym dniu sama z dzieckiem, oczekujesz, że on cię zarówno odciąży, pomoże w domu, jak i zaspokoi Twoje potrzeby społeczne. A meżczyzna to stworzenie tak zaprogramowane, żeby zrobić, co ma się do zrobienia, jak najmniejszym wydatkiem energetycznym, a po pracy po prostu odpocząć. Nie wiem, jak bardzo absorbujące jest wasze dziecko na razie, ale tak próbując postawić siebie na miejscu młodego ojca, ...

... chciałabym wrócić po pracy do domu i odpocząć w spokoju choć przez godzinę, dwie. Wiem, że teraz to jest mało możliwe, bo albo żona coś będzie ode mnie chciała, albo dziecko będzie płakać, trzeba będzie je pouspokajać, .... Dom przestaje być miejscem niezakłóconego ładowania zużytych energii, a staje się kolejnym miejscem, które tą energię chce wysysać... więc średnio chce mi się tu wracać. To samo z urlopem - wolę swoją pracę, bo tu wiem, co i jak się robi, dziecko mi nie płacze, jest cisza, można się skupić, mogę zająć się konkretnym zadaniem,...

To nie wynika ze złośliwości czy wygodnictwa, po prostu mężczyna musi się przystosować i zaakceptować tę nowość, i potrzebuje na to trochę czasu.

Ktoś już radził, Abebo, trzeba porozmawiać o tym, jak na was ta sytuacja wpływa, jakie macie obawy, czego się boicie, jakie emocje w was są - zwłaszcza te negatywne... Każde z Was potrzebuje mieć możliwość wypowiedzieć to, co go gryzie i wiedzieć, że drugie go za to nie zatakuje, nie oskarży itd.

userQa

Edwarda

kukułka

userqa, wspolczuje.
nie wiem, czy cie to pocieszy, ale moj maz nie przewinal synka ani razu, bo sie boi, w nocy tez nie wstaje, bo nie ma takiej potrzeby (maly, jak juz wstanie, to i tak chce piersi, wiec ja od razu tez przewijam, nie chcac budzic meza - tak zreszta mu zaproponowalam przed urodzeniem Krzysia)
tylko nasza sytuacja chyba rozni sie tym, ze mnie nie przeszkadza to, ze maz nie kapie (w sensie nie kapie zupelnei samodzielnie i nie przewija synka, pomaga mi w inny sposob, i to bardzo.
moze wiec niech Twoj maz znajdzie albo wspolnie znajdzcie jakas inna dzialke do pomocy, jesli to wchodzi w ogole w gre
no chyba ze absolutnie nie chcesz przewijac synka sama czy sama kapac, to wtedy walcz, walcz

Bystra

Rozumiem, że czasami ma się tak nieabsorbujące dziecko, że się ma w dzień mnóstwo czasu dla siebie np. na odespanie, więc jeśli tak dobrze macie, to jestem w stanie zrozumieć, dlaczego wasi mężowie w nocy nie chcą wstawać do dziecka - tłumaczą to racjonalnie. Ale jak jest inaczej, to należy im wypunktować na co poświęcacie w dzień czas, by dotarło do nich, że wy też macie pracę!

Jednak co do czasu po pracy, to niestety z tych facetów wychodzi LENISTWO i żeby było inaczej, to wy musicie je wyplenić. Sorry, ale to nie są czasy kawalerskie, gdzie po pracy są randki lub zajęcia własne, teraz jest żona i dziecko(ci), i to z nimi trzeba najpierw spędzać czas.

Mądre jest danie mężowi 1h wolnej zaraz po powrocie z pracy - niech doładuje akumulatory, niech poczuje, że jest w trybie "dom", a nie w kolejnej pracy, bo żonka mu od progu nawija oczekując wysłuchania jak przez przyjaciółkę (wiem, że to trudne), albo wysyła do sklepu/ze śmieciami, albo zaczyna dyskusję o domowym budżecie lub od razu wkłada w ręcę dziecko - "teraz Ty się nim zajmij, ja chcę odpocząć".
Po tej godzinie "dla siebie" będzie bardziej otwarty, gdy poprosicie go o pomoc.

Warto też spróbować zmienić złe nawyki (dziecko tylko na waszej głowie), ustalając jasne zasady - myjecie dziecko na zmianę, czasami wychodzisz na dłużej (conajmniej pół soboty) i zostawiasz męża samego z dzieckiem plus jakieś zadanie, niech zobaczy, jak to się odpoczywa będąc w domu z niemowlakiem i robiąc coś w domu.

Jak mąż będzie oporny, to po jakimś czasie po prostu bym jasno zakomunikowała, że nie daję tak rady i skoro niezbyt palisz się, żeby mnie odciążać, to jedyny sposób, żeby odpocząć, to ograniczenie mojej aktywności w domu - nie będzie codziennie innego obiadu tylko zupa na 3 dni, nie będę prasować Twoich ubrań i pilnować, czy już muszę zrobić pranie, bo ci się kończą skarpetki. Jak doświadczą, ile to rzeczy samych się nie robi, to w końcu docenią pracę żony w domu.

Tomek

Nie mam jeszcze swojej małej pociechy, ale tak teoretyzując ... ze swojej perspektywy patrząc mam kilka dość luźnych uwag:
1. mąż może myśleć, że żona za bardzo przesadza z pielęgnacją dziecka,
2. mąż może się przestraszyć, bo nie wie jak dziecko 'obsłużyć',
3. mężowi może nie przypaść do gustu 'obsługiwanie' dziecka i miga się od tego,
4. mąż może uważać, że dzieci to sprawa żony (kobiet),
5. może zajść takie zjawisko: najpierw mąż z jakiegoś powodu mniej zajmuje się dzieckiem (może być to jeden z powodów wymienionych wcześniej), żona widzi, że na męża nie ma co liczyć, więc sama się zajmuję, mąż nawet po pewnym czasie i tak nie ma ochoty się zajmować (chociaż by już np. wiedział jak), bo bądź nie bądź wygodniej jest jak żonka oporządzi malca,
6. no jeszcze pewnie można "może" pogenerować... Wesoly

abeba · Gość

userQa - trzymaj się, bo to naprawdę wygląda niewesoło... myślałaś o jakiejś grupie wsparcia, spotkaniach z terapeutą, lub chociaż z doradcą rodzinnym, jesli jest ktoś sensowny np. w parafii?
Bystra - doceniam Twoj alarmujący ton, sama też uważam że trzeba tego pilnować (stąd moje zaalarmowanie tak szybko po narodzinach synka), ale nie sądzę by atmosfera walki o swoje i o równo była konstruktywna...
W naszym przypadku przynajmniej zupełnie nie ma miejsca to o czym pisali Bystra w drugim poście i Tomek.
Mamy za sobą 2 super dni kiedy luby wziął urlop. Totalnie nie boi się dziecka, kąpieli by mi nie oddał za żadne skarby (a Bystra proponuje chociaż po połowie...). Wizyta razem u lekarza czy wspólne spacery... po prostu raźniej;) nawet byliśmy we troje w castoramie;)))
Co do wstawania w nocy - tu jednak bym obstawała za tym, że gdy mama ma macierzyński, to ona powinna wstawać. wolałabym by mój mąż nei wsiadał do samochodu po nieprzespanej nocy, nie mówiac już o tym, że w pracy byłby do d.... Ok, opieka nad dzieckiem to praca, jak najbardziej, ale np. własnei moje dziecko spi, prawdopodobnei ten sen potrwa 3h - mogę odpocząć - to nie jest praca angażująca 24h na dobę.
(gorzej jak już oboje racują a maluch nadal rozwala noce...) U nas mąż wstaje, przewija i usypia w nocy: w piatki i soboty, i w pierwszą pobudkę danej nocy (ok. północy), potem staram się nei zawracać mu głowy.
problem z wolnym bierze sie z tego, że luby bardzo sie boi o pracę. Lubi ją, świetnei sie tam czuje, ale to dopiero 4 mce i on czuje się na cenzurowanym... moim zdaniem przesadza, nikt by go nie oskarżył że "ledwie dostał umowę a już ucieka na wolne"... ale nie chcę sie wtrącać, bo już za dużo się wtrącałam w jego zycie zawodowe wcześniej i raczej tego żałowałam. szkoda, ale cóż, nie pracuje w państwowym molochu gdzie mógłby sobie pozwolić na wolne bo szef nie równa sie właściciel.

Edwarda

No czyli sama sobie zdiagnozowałaś wszystko Wesoly

I od razu widać, że sobie troszkę odpoczęłaś przez te dwa dni. Aż miło się czyta Wesoly

abeba · Gość

no, było super!
a jak miło bło usłyszeć - my sobie zostaniemy a Ty wyjdź po zakupy, to sobie odetchniesz świeżym powietrzem

userQa

abeba cieszę się że u Was lepiej Wesoly

Color

No cóż... Mało facetów w tym wątku. To może coś napiszę od siebie Mruga

To co napisała Bystra - wypisz, wymaluj: mój przypadek

Pierwsze tygodnie i miesiące - ogromna mobilizacja, zapał, dużo sił. Do dziecka w nocy wstawaliśmy razem (później tylko żona - na karmienie).
Po paru miesiącach sytuacja zaczęła mnie męczyć - po przyjściu po pracy do domu słyszałem, że dziś trzeba zrobić to i tamto, że trzeba wyrzucić śmieci, należy pójść do apteki, bo coś tam się właśnie skończyło. "Mógłbyś w końcu to naprawić". Itp. itd.
Nie skarżę się na żonę Mruga

Wy kobiety po prostu tak macie. Chyba rzeczywiście jesteśmy z innej planety. Ta godzina czasu po przyjściu z pracy jest dla faceta niezwykle ważna. Osobiście mam dość stresującą pracę - ciągły kontakt z różnymi klientami, począwszy od takich, dzięki którym czuję, że to co robię ma sens, a skończywszy na "upierdasach" przez których rzuciłbym to wszystko w cholerę jasną. Niestety druga kategoria klientów objętościowo jest większa Mruga

Po prostu potrzebuję chwili wytchnienia i nie robienia czegoś "na wyścigi" (z tym jest ciężko z małym dzieckiem). Potrzebuję poczucia, że jestem w domu - w miejscu w którym się odpoczywa po pracy - tak ja to odbieram. Wiadomo, że to raczej mało realne, ale muszę mieć to poczucie.
Jakoś doszliśmy do porozumienia - mam jakiś luz po przyjściu do domu, jest lepiej. Od pewnego czasu dużo lepiej, ale to chyba dlatego, że Martynka jest większa, że można z nią zrobić dużo więcej ciekawych rzeczy, niż gdy miała 5-6 miesięcy.

Zauważyłem Abeba, że bardzo emocjonalnie reagujesz na każde nie po Twojej myśłi zachowanie męża - więcej optymizmu! To nie jest tak, że jak facet czegoś tam nie robi, to znaczy, że "już mnie nie kocha", "nie zależy mu na mnie i na dziecku", "ma wszystko gdzieś". Czasami potrzeba czasu, żeby facet był w stanie wszystko ogarnąć i za wszystkim nadążyć.
Dla mnie obecnie prawdziwym problemem (choć dla niekórych pewnie będzie to śmieszne) jest realizacja swoich własnych pasji, które porzuciłem na lat kilka, a do których bardzo chcę powrócić. To rodzaj sportu, który niestety pochłania dość duźo czasu (a który nie pochłania?) i ciężko jest go pogodzić z naszym życiem. Nie za bardzo wiem co robić. Próby porzucenia tego hobby skutkuje tylko większą frustracją... Półśrodkami żyć nie umiem (czyt.: zajęcie się sportem raz na jakiś czas).
Tutaj chyba pytanie do Fiammy: Twój mąż musi trenować, żeby utrzymać jakąś tam formę i wziąć udział w kolejnym maratonie. Jak dajecie sobie z tym radę?

A co do wątku Abeby - ja tam jestem dobrej myśłi, wszystko się Wam ułoży. Tylko czasu trochę trzeba. Ostatnie Twoje optymistyczne wpisy mówią same za siebie Very Happy

fiamma75

Mój mąż ma mało czasu na treningi, zwł. na dłuższe wybiegania. Krótkie treningi (takie na 5 km) rozwiażał po prostu w ten sposób, że wraca biegiem z pracy

1 x w tygodniu idzie na dłuższy trening. Nie traktuje biegania jako czegoś najważniejszego w życiu, raczej jako przyjemną i zdrową rozrywkę.
Bardziej mnie wkurza jak jedzie na cały dzień na zawody (kore zazwyczaj sama mu wynajduję

) Ale kobiety tam mają

My chyba podchodzimy dość luźno do obowiązków domowych - chyba przedkładamy dorbne przyjemności nad naprawianie czegoś, generalne porządki, itp.

abeba · Gość

color, sugerujesz, ze moze być gorzej bo mąż się zmeczy i znudzi?

mnie denerwuje, ze on się nie uczy. dwa dni ok, a potem znów to samo. a ja probuje dac mu szanse wczuc sie w moja sytuacje, jak to jest byc samemu z maluszkiem. zeby zrozumial jak wazna jest dla mnie kazda minuta jego obecnosci i pomocy. a on nie szanuje tego czasu.
cale szczescie ze jak wróci luby bierze malego na rece niemal w drzwiach! i nie wymaga owego czasu "dla siebe" po powrocie. jakbym zamiast pomocy miala jeszcze drugiego królewicza do obsługi... Wsciekly