..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

koszatniczka

Jasnym jest że ustalanie kto jest winny nie ma sensu. Jednak zastanawia mnie taki paradoks: z jednej strony wyżywania sie nie można usprawiedliwić, z drugiej jednak strony wskazujesz, że można zrozumieć jego zachowanie.

Czyli jak ona go odsunęła z jakiś przyczyn, to można zrozumieć, że nie umiał sobie z tym poradzić i zaczął zwracać na siebie uwagę jak dziecko - w sposób negatywny.
Ja znów wrócę do mężczyzn, bo mnie to wciąż frapuje - czy to nie jest tak, że pokutuje w naszym myśleniu taki rodzaj "matkowania" - można zrozumieć że on sie tak zachował. My kobiety możemy zrozumieć, bo oni mężczyźni tacy są. Trąci mi to patriarchatem i matką - polką.

Od razu zaznaczam, że nie chcę negować twojego zdania Polly - tylko coś we mnie ruszył ten wątek i nie za bardzo wiem co. Chyba źle oceniam wyrozumiałe podejście do słabości mężczyzny w momencie kiedy ja sobie wyobrażam, że on właśnie będzie potrafił stanąć na wysokości zadania.

Pieknie opisałaś to jak jesteście razem w ciąży. I chyba właśnie o czymś takim myślę, o totalnym wsparciu i wspólnym działaniu, skupieniu na wspólnym celu i ochronie wzajemnej - tak wyobrażam sobie dobrą postawę.

Hikari

Mój mąż na terminach medycznych się nie zna. Jasny komunikat, że lekarz nakazał mi leżeć, bo to zagraża ciąży wystarczył. Terminy takie jak łozysko przodujące czy inne tego typu nic mu nie mówiły, a z drugiej strony zacząłby grzebać w sieci i czytać różne, niekoniecznie prawdziwe informacje. Tylko po co? Tak jak często ciężarnym trzeba zabrać internet tak mężom ciężarnym również Mruga

No ale to nie o to chodzi w pytaniu zasadniczym.

Właśnie, nie znamy dokładnie sytuacji, nie znamy zdania drugiej strony. Może ma powód a kobieta nie jest święta i dolewa oliwy do ognia?
Moja siostra przez całe swoje małzeństwo udawała świętą a gdy co do czego dochodziło, to była tą gorszą stroną w kłotniach.

Polly

mamma

koszatniczka

To co mnie wzburzyło to może nawet nie sama sytuacja, którą Paulina opisuje, bo rzeczywiście nie wiemy kto tam komu bardziej dopieka. Choć jednak sądzę, że to ona znajduje się w słabszej psychicznie sytuacji. Zdenerwowały mnie "dobre rady" męskich forumowiczów.

Polly

Kosztaniczka, lęk będzie zawsze, to normalne Wesoly

koszatniczka

https://www.youtube.com/watch?v=3e4WTZ52ZT4

Mruga

Miriam

Moim skromnym zdaniem, kobieta nie boi się macierzyństwa. Myślę, że jest rozdarta wewnętrznie między pierwotnym instynktem, a obyczajowością.

brain

pierwotne kobiety rodzić się nie bały, bo wiedziały, że muszą oszczędzać psychikę na ew. konfrontację z mastodontami i triceratopsami

dzisiejszym kobietom po prostu za dobrze i wymyślają sobie lęki Laughing

lisc

pierwsze kobiety nie bały się rodzić też przez to, że... nie miały internetu i nie za bardzo były świadome wszystkich ekhm niedogodności

ika

A ja mysle ze tez sie baly zwlaszcza jak widzialy jak to wyglada u innych i tez czesto konczy sie smiercia, ale nie mialy wyboru, ani gumek ani antykow no i kazdy organizm na Ziemi jest zaprogramowany na przekazywanie DNA a to jest silniejsze od strachu.

koszatniczka

Zgadzam się z Iką - ja myślę, że one się meeega bały porodu, bo nie zawsze go przezywały - nawet w dzisiejszych czasach poród to nie jest do końca bezpieczna sprawa

Oprócz tego, że jak było cos nie tak z budową bioder to cesarskiego cięcia nikt im nie zrobił. W dodatku mogły zejść w wyniku gorączki popołogowej

Teraz niech ciężarne tego nie czytają: dziewczynie źle poszło rodzenie łożyska i lekarze nie zauważyli tego. Ono zaczęło się psuć wewnątrz niej i trafiła tydzień po porodzie do szpitala - ledwo ją odratowali. współcześnie

Poza tym narodziny to było wydarzenie wspólnotowe - przyjeżdżały wszystkie ciotki, siostrzenice, żeby pomóc takiej matce w połogu. Maryja - szła do swej szwagierki Elżbiety - żeby je pomóc w ostatnich miesiącach ciąży i w połogu. Myślę, że w takich warunkach trudniej o baby bluesa

No i jaki prestiż miał zawód akuszerki!

brain

tak na serio, to też myślę tak jak Wy.
lęk to jest właśnie coś pierwotnego dla człowieka, nie sądzę, by tamte kobiety były od niego tak po prostu wolne, nie sądzę też by były pod wyłączną władzą instynktu. pewnie płynniej poddawały się popędowi ( Mruga

), ale bały się niewiadomego, tak samo jak my.

koszatniczka

No popędowi, ale też uznawały, że taki ich los. Taki był podział, tak je Bóg stworzył. One nie szły na wojnę. W PŚ jest sporo opisów tego, że kobiety często były "brane" - jako niewolnice, rzadziej zabijane. Podobnie w innych starożytnych społecznościach.
Ale czy to była reguła to nie wiem.

W ogóle lęk przed macierzyństwem - to ciekawe, bo z jednej strony można powiedzieć, że jest pierwotny, odziedziczony po przodkiniach.

Ale z drugiej na pewno liczy się tez fakt tego, że mamy inne społeczeństwo. Kobieta współczesna więcej traci, tak z czysto materialnego punktu widzenia.
Lęk też może się wiązać z podołaniem nowym rolom: z jednej strony roli matki, z drugiej strony roli matki pracującej.

A wracając do tematu - myślę, że wiele kobiet boi się też kryzysu w małżeństwie. Np z powodu braku wsparcia u męża nie chcą się decydować na drugie dziecko.

brain

dobra, skoro o tym lęku, to na mnie najbardziej działa myśl, że to wszystko jest takie nieodwołalne.. przygnębia mnie to

właśnie o tym, kiedyś pisałam, że rozum wziął górę i w ciąży jednak nie jestem. to przychodzi wtedy, kiedy jestem bliska podjęcia ostatecznej decyzji o ciąży, bo kiedy mniej się w to wgryzam, to bardzo, bardzo chcę mieć dzieci