..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

mamma

nawet pradziadków bardziej Mruga

moja babcia już w szpitalu rodziła mamę, tylko ona się w domu urodziła Mruga

ja tu myślałam, że któraś pewnie urodziła, a wy takie dywagacje prowadzicie Mruga

Polly

A moja babcia trójkę urodziła w domu i parę razy asystowała przy porodach u sąsiadek. Lubiłam, jak o tym opowiadała Mruga

ewcia87

Ja urodzona w szpitalu, ale moja mama w domu właśnie Wesoly

babajaga

Moja mama na pewno urodzona w domu (na wsi), ale nie wiem jak jej starsze rodzeństwo (wtedy dziadkowie mieszkali w Warszawie). Z kolei ja z cc.
Co do domowego porodu to ode mnie ok 20 km do szpitala, więc trochę daleko, żeby jechać w razie komplikacji, ale śmiejemy się, że jak nas śnieg w styczniu zasypie to może się i tak skończyć. Za to autorka wspomnianej przeze mnie książki mieszka w mojej miejscowości

Dom narodzin-fajna sprawa, jakby mi się udało dojechać do Warszawy do chciałabym tam.

mamma

to zdziwiona jestem, bo obie moje babcie mieszkały w małych wioskach i wszystkie dzieci w szpitalach rodziły jedna miała do miasta też ponad 20 km

babajaga

Tam gdzie moja babcia rodziła to było dużo dalej do szpitala i pewnie dużo dawniej, bo w czasie wojny.

mamma

ach to wy macie w takim razie o wiele starsze babcie bo w czasie wojny to się moja babcia rodziła Mruga

fiamma75

Moja mama urodzona w domu, tylko najmłodsze z 4 dzieci babci urodzone było w szpitalu (duże miasto, okres powojenny),

Szpital czyste, no wybacz

ika

Moja babcia urodzila sie 5 lat po wojnie

Moją mame rodzila w domu, ja z rodzienstwem juz 3 cesarki Wesoly

babajaga

U mnie jest duże przesunięcie pokoleniowe bo babcia urodziła mamę jak miała 37, a mama mnie w wieku 43. No i np. mój tata jest starszy niż babcia mojego męża Wesoly

Iskra

babajaga

ewcia87

OK, skrobnę dwa słowa o moim porodzie w końcu...

Nie doczekałam do skurczów. Trochę byłam spanikowana wizją ustawienia twarzyczkowego i owinięcia pępowiną u Małej. Pojechałam do szpitala, a że akurat "mój" dr był na dyżurze, a ja weszłam w 40tc, to westchnął ciężko i mnie wpisał na oddział. Dostałam oksytocynę na pobudzenie akcji - średnio to działało w małej dawce, a jak zwiększyli to działało, ale dziwnie - skurcze miałam, ale w krzyżu, przechodzące na dolną część brzucha, w górnej praktycznie nie czułam, może ze dwa razy. Za to nieciekawy efekt uboczny mi się pojawił - jak opowiedziałam o nim mamie, to potwierdziła, że miała po oksy tak samo - jakieś dziwne przykurcze mięśni. Dłonie mi tak spięło, że kciuk wciągnęło do środka dłoni i rozprostowało palce, nie byłam w stanie "wyciągnąć" kciuka ani zgiąć żadnego palca. Do tego mrowienie w rękach i nogach i "sparaliżowanie" ust i języka, bełkotałam zamiast mówić. Ciekawe było, jak mi dali w takim stanie do podpisania zgodę na cesarkę i znieczulenia... ten podpis to by w banku nie przeszedł Mruga

No a później sala operacyjna, znieczulenie (PP), coś na uspokojenie, bo się telepałam (histeryczka...), pocięli i pokazali mi Małą. Nie mogłam nawet sięgnąć do niej ręką, bo byłam wpięta w wenflony, ale chociaż nosem do noska dotknęłam Wesoly

To był początek innego wszechświata, ten mały, mokry stworek z szeroko otwartymi oczkami. Nie płakała, dopiero po chwili, jak ją wzięli do wytarcia, to kilka razy zakwiliła. Pozszywali mnie, przerzucili na pooperacyjną i przykazali leżeć 8h na wznak. Małą dostałam od razu do przystawienia, zassała się profesjonalnie - cudowne uczucie Wesoly

Później był mało fajny moment, jak przyszli po paru godzinach na kontrolę i "sprawdzili jak się macica obkurcza" uciskając mi brzuch - zobaczyłam wszystkie gwiazdki i to właściwie największy ból jaki pamiętam z całej akcji. Po tym przez jakąś godzinę dochodziłam do siebie i nie chciałam Małej w swoim łóżku, bo nie miałabym siły jej utrzymać z bólu. Jak tylko z tego się pozbierałam, poprosiłam, żeby mi ją dali i leżała sobie tak ze mną.

Po 8h (był jakiś środek nocy) pozwolili mi wstać - udało się, zrobiłam mały spacer po pokoju do łóżeczka Małej i z powrotem, mogłabym pewnie i pójść pod prysznic, ale ona marudziła, nie chciałam jej zostawiać samej, więc wróciłam do łóżka z nią. Od rana już ją obsługiwałam sama - następnego dnia się okazało, że mamy problem z laktacją, ale to już inna bajka...

Tak jak pisałam w ploteczkach, cieszę się, że wybrałam ten szpital - naprawdę nie mogę narzekać. Bałam się potwornie, o Małą i o siebie, a teraz po prostu jest Wszystko Dobrze... Czego chcieć więcej? No, może mleka, przydałoby się więcej trochę.

Polly

Ewcia, jeszcze raz gratuluję!

Taki spokojny miałaś poród, zazdroszczę Wesoly

I sama wybrałaś datę urodzin córki, hehe Mruga

Acayra

Na pewno były to duże emocje i przeżywałaś ogromny stres, ale jak się czyta ten opis, to brzmi jak bajka Wesoly

Super, że poszło bez żadnych komplikacji, a Ty byłaś bardzo dzielna, gdy od razu po takim operacyjnym zabiegu zabrałaś się za zajmowanie córeczką. Teraz tylko życzyć dalszych radosnych dni z dzieciątkiem Wesoly