..................NPR - Naturalne Planowanie Rodziny................

Jadzia

Nie wiem, czy to sprawka "jesiennej depresji", ale za nic nie mogę się zabrać. Najchętniej bym spała, jadła, tudzież gotowała obiadki dla męża. Zmuszam się do chodzenia na zajęcia, o nauce nawet nie wspomnę. Macie jakieś sprawdzone sposoby na taki, długotrwały już stan? Confused

Niania

dodać sobie tyle roboty że człowiek nie bedzie miał w co rece włożyć....
najlepiej iść do pracy podczas studiów... nic tak nie motywuje jak świadomość że wszystko było na wczoraj

strzyga

Niania, na niektórych w pewnym momencie już nic nie działa...

Ja mam ten sam stan... moją jedyną aktywnością jest net, tv, tudzież radio i M. A i do tego wszystkiego trudno mi się zebrać... Confused

Karafka

na ten temat moge napisac referat

ale wlasnie sie motywuje i wracam do ksiazek Wsciekly

strzyga

Poczytajcie:
Bajka o zasmuconym smutku

Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka.
Chociaż była już bardzo stara, to jednak szła tanecznym krokiem,
a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej,
szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać.
Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem.
Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała:
"Kim jesteś?" Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy,
a blade wargi wyszeptały: "Ja? ... Nazywają mnie smutkiem"
"Ach! Smutek!", zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego.
"Znasz mnie?", zapytał smutek niedowierzająco.
"Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce.
"Tak sądzisz ..., zdziwił się smutek, "to dlaczego nie uciekasz przede mną.
Nie boisz się?" "A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły?
Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka.
Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny?" "Ja ... jestem smutny."
odpowiedział smutek łamiącym się głosem.
Staruszka usiadła obok niego. "Smutny jesteś ...",
powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. "A co Cię tak bardzo zasmuciło?"
Smutek westchnął głęboko.
Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać?
Ileż razy już o tym marzył. "Ach, ... wiesz ...", zaczął powoli i z namysłem,
"najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi.
Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi
i towarzyszyć im przez pewien czas.
Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem.
Boją się mnie jak morowej zarazy." I znowu westchnął.
"Wiesz ..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić.
Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać.
A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności.
Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału.
Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać.
I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane.
Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez.
Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności."
"Masz rację,", potwierdziła staruszka, "ja też często widuję takich ludzi."
Smutek jeszcze bardziej się skurczył. "Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi.
Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą.
Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany.
Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy.
Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany,
która co pewien czas się otwiera. A jak to boli!
Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem
i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany.
Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał.
Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem.
Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia." Smutek zamilkł.
Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze,
potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem.
Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie.
"Płacz, płacz smutku.", wyszeptała czule.
"Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił.
Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam.
Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona."
Smutek nagle przestał płakać.
Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę:
"Ale ... ale kim Ty właściwie jesteś?"
"Ja?", zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko,
jak małe dziecko. "JA JESTEM NADZIEJA!"

mk,

fajne....

i takie prawdziwe Wesoly

novva

Bardzo piękne i prawdziwe. Czytałam już jakiś czas temu.

Co do zmotywowania - ja się właśnie zmotywowałam nadchodzącym terminem oddania pracy. Hyhy

życzcie mi powodzenia.

Dracena

Ja się zgadzam z Nianią w stu procentach. Wesoly

espree

ja jestem tak zdemotywowana jak chyba jeszcze nigdy...

no ale na razie na narzekaniach mi listopad szybko mija Mruga

AnnaMaria

a ja muszę się pochwalić, że ogólnie jestem bardzo zmotywowana i mam nadzieje, że moja nauka za rok przyniesie pewnien konkretny efekt....

strzyga

A ja mam m.in. dwa projekty w plecy, których termin oddania dawno minął i już zaczął się kolejny projekt, o którym nic nie wiem, bo nawet na zajęcia trudno mi dotrzeć. Jakaś mocna ta moja chandra...

Anna Maria... zazdroszcze motywacji.

Dziś wracałam wspomnieniami do czasów, gdy jeszcze byłam zmotywowana i ambitna i do pewneg wydarzenia, które odmieniło mnie chyba już na zawsze....

AnnaMaria

strzyga

nie chce o tym pisać w tej części forum.

Jadzia

Dziewczyny, biorę się do roboty! Trzymajcie kciuki. Mruga

strzyga

powodzenia...